60. Joepijee. ik zit in de fleur van mijn sleet.

Even praktisch: schrik niet van dit lange verhaal. Het is opgedeeld in twee delen. Mijn Radiant Sannday Story van vandaag (deel 1) en ik heb erachteraan nog mijn speech geplakt voor zij die erachter gevraagd hebben. Dus, niet paniekeren. Gewoon zitten of liggen en genieten van mijn verhaaltje. Nadien optioneel van mijn toespraak.

DEEL 1: Mijn Radiant Sannday Story:

Vorige week zaterdag werd ik 60. Ik zeg al twee jaar dat ik 60 ben, dus de shock als ik zaterdagmorgen wakker werd, bleef uit. Het was een tactiek die ik ook heb toegepast toen ik 50 werd. Ik begon op mijn 48-ste al te zeggen dat ik 50 was. En dat helpt. Als je je brein programmeert op een bepaalde staat van zijn dan bereik je vroeg of laat die staat. (grapje) Dus manifesteren werkt. 😇

Ik zie dat het een lang verhaal is geworden vandaag (straf 🤓), dus ik begin waarmee ik eindig: Wil jij ook graag in de fleur van je sleet geraken? En liefst misschien een beetje vroeger.
Zet dan vandaag die eerste stap en kom mijn lezing volgen. Je kan hier inschrijven. Ik leg je uit dat je zo veel meer bent dan je denkt. 😜

Sinds ik mezelf heb durven open te stellen voor het niet-weten maar ervaren, bezoek ik af en toe iemand die kan channelen. Dit betekent: iemand die de gave heeft om in communicatie te gaan met jouw energetische blauwdruk. Dit betekent concreet dat je aan jezelf vragen kan stellen en dat er werkelijk in woorden antwoorden komen. Ondertussen channel ik zelf met mijn energetische blauwdruk. De antwoorden komen bij mij niet in woorden maar in beelden. En als je monkey mind dan van alles vindt van die beelden en je dus afleidt van de boodschap dan zijn de antwoorden soms niet duidelijk genoeg. Ik wil soms graag gewoon concrete taal die ik kan verstaan met mijn logische brein. Een gesprek dat ik kan opnemen en opnieuw herbeluisteren.

En elke sessie kwam het antwoord: “och vrouw (ja de taal die hij gebruikt is nogal oud nederlands), de tijd is jouw bondgenoot” Ik begreep er aanvankelijk niks van. Ik dacht: hij weet niet dat ik de 60 nader zeker. Zoveel tijd heb ik dan ook weer niet meer he. Ik word wel 111 maar toch. 😳

Maar zaterdag begreep ik er alles van. Als ik terugkijk op mijn leven dan kan ik echt oprecht zeggen: ik heb me nog nooit zo energiek gevoeld. Ik vind het wél spijtig dat net nu ik me zo goed in mijn vel voel, mijn vel gaat hangen. 😂

En als ik zaterdag zag door wie ik omringd ben, dan kan ik enkel beamen: inderdaad, de tijd is mijn bondgenoot. Ik wilde graag een verjaardagsfeest met enkel mijn dichtste familie, mijn inner circle. Ik houd van intimiteit. Mijn zoon en schoondochter (bij wie het feest mocht doorgaan) (met grote dank trouwens) konden een lichte zucht moeilijk onderdrukken toen ze hoorden dat mijn inner circle 24 personen bevatten.

Ja, als je weet dat mijn gezin (ik heb niet echt een traditioneel gezin met vader, moeder en kinderen) al uit 11 personen bestaat. Tel daar mijn ouders (happy me dat ik samen met hen kan vieren) bij, mijn zussen, mijn petekinderen, mijn boezemvriendin en mijn twee boezemvrienden dan kom je uit op 24. 🤪

Ik heb me zaterdag de rijkste vrouw van de wereld gevoeld. Of toch tenminste van Boom en omstreken. Elk van de 24 aanwezigen, samen met enkelen die we fysiek moeten missen maar die ik toch voel, heeft een cruciale rol gespeeld in mijn ontwikkeling tot de vrouw die ik nu geworden bent. Ik kan de dankbaarheid niet beschrijven die ik voel om door hen omringd te zijn.

Ik wilde hen graag bedanken met een woordje. Dat doe ik graag. Spreken, speechen. Ik bereid het normaal graag voor want ik ken mezelf. Als ik begin te praten, kan ik moeilijk stoppen. Ik begon drie weken geleden aan de voorbereiding van mijn speech, maar ik kreeg geen enkele letter op papier. Straf, want mijn zondagse verhaaltjes vloeien moeiteloos uit mijn pen. Voor mijn speech was het anders. Geen enkel zinnig woord kon ik samenhangend in een verhaal krijgen.

Ik ondernam zaterdagmorgen nog een ultieme poging maar de inspiratie had zich goed verstopt. Het bleef stil in mijn hoofd. Dus ik had geen andere keuze. Dan maar de spontane toer op. Ik aanvaardde dat de kans groot ging zijn dat mijn genodigden lang op hun eten zouden moeten wachten. Maar ik troostte me met het idee dat ze me al langer kennen dan vandaag.

Ik schreef nog snel alle namen van de genodigden op een spiekbriefje (want iemand vergeten is pijnlijk) en ik stak van wal.

Als jullie niet mijn hele speech willen lezen of tenminste wat ik er van onthouden heb, dan wil ik jullie nu toch al reeds warm maken om jullie in te schrijven voor mijn lezing: word de held van je eigen verhaal. Ik wil graag de kennis en ervaringen delen die ik heb op gedaan om te groeien van de vrouw die ik was 7 jaar geleden, compleet uitgeblust, zonder levensvreugde, tot de vrouw die ik nu ben. Mijn innerlijk vuur brandt op volle toeren en dat voel ik in heel mijn lichaam. En dat gun ik jou ook. Het geeft zo’n gelukzalig gevoel vanbinnen dat je een onuitputtelijke energiebom wordt. Dat is ook voor jou weg gelegd. Ik leer je hoe je dat doet. Kom het eens ervaren. Ik zie jou graag op maandag 21 oktober as.

Jullie merken het al: mijn gesprek bij het afsluiten van de jaarrekening met mijn boekhouder was redelijk confronterend. “Al dat gratis gedoe is prima ann, maar probeer toch af en toe ook eens iets te verkopen”.  Want je spreekt wel steeds over mentale, emotionele, fysieke en energetische balans. Maar je vergeet wél je financiële balans. ⚖️ Oepsie. Voor een master in de toegepaste economische wetenschappen is dat wel een dikke buis he.😏

Voel je de roep? Of liever gezegd: voelt jouw lichaam de roep? Waag dan de sprong en schrijf je nu in.

DEEL 2: De toespraak op mijn verjaardagsfeest

En nu voor zij die nog koffie genoeg hebben, hier mijn speech (in verkorte versie):

Lieve familie,

Eerst wil ik philippe en Lisa bedanken dat zij hun huis ter beschikking stellen voor mijn verjaardagsfeest. Want een intiem feest in een onpersoonlijke zaal is als een tang op een varken. Een huiselijke sfeer vond ik een no brainer. En aangezien ik zo slim ben geweest om mijn eigen huis van de hand te doen moet ik nu wel 1 van mijn kinderen lastig vallen die met de overlast van een feest willen zitten. Bedankt Philippe en Lisa om onder lichte dwang jullie vrijwillig aan te bieden.

Bart en Gill zorgden voor de kers op de taart of beter gezegd de bloemen op tafel. Wat een serieuze meerwaarde is voor het thuisgevoel. Ook een warm applaus voor hen.

Mijn levensverhaal startte dankzij mijn ouders. Eerst zette mijn papa zijn beste (middelste) beentje voor en 9 maand later zorgde mijn mama voor een zachte landing op de aarde. Ik heb het geluk dat ik de beste eigenschappen van papa en de beste eigenschappen van mama heb geërfd. Sorry voor mijn zussen die het met de rest moeten doen.

Van mijn moeder kreeg ik haar zachtheid, haar warmte, haar rust, haar luisterend oor. Van mijn vader kreeg ik zijn ondernemerszin, zijn doorzetting, zijn inzichtelijk brein en zijn “ik doe of ik luister maar ik doe toch mijn eigen goesting”.

Wat ik jammer genoeg niet door gekregen heb van mijn moeder is haar kooktalent. Ook mijn zussen en de kleinkinderen vinden dit gen spijtig genoeg nergens terug. Het is in de celdeling ergens zoek geraakt. Het talent van mijn vader om van 1€, 2€ te maken is bij mij ondersteboven door gegeven. Ik kan heel gemakkelijk van 2€, 1€ maken maar ik vrees dat dat niet echt een talent is.

Ik werd vrij snel geflankeerd door 2 zussen. Toen al was ik voor het geluk geboren want drie is een slecht getal. 3 maakt dat bij onenigheden, en in een gezin met drie meisjes was dat geen alleenstaand feit, het steeds 2 tegen 1 was. En aangezien ik de middelste was, zat ik steeds in het kamp van de meerderheid. Het was ofwel dominique en ik tegen Marleen, ofwel Marleen en ik tegen Dominique, maar ik maakte steeds deel uit van het winning team. Oef. Want het kon er regelmatig serieus girly aan toe gaan: pitsen, krabben, bleiten, aan de haren trekken. 🤪

Rond mijn twintigste sloop Inge mijn leven binnen. We zijn al bijna veertig jaar onafscheidelijke vriendinnen en ik beschouw ze eigenlijk als mijn derde zus. Zonder de steun van mijn drie zussen, had ik hier nu niet zo energiek gestaan. Mijn leven kwam regelmatig in zeer woelige stormen terecht en mijn zussen hielpen mij er doorheen zeilen.

Twee jaar later ontmoette ik Peter. Als koppel hebben we er een boeltje van gemaakt. Onze communicatie skills waren nog niet zo goed ontwikkeld en verliepen op verschillende golflengtes zodat we elkaar niet goed konden verstaan. Maar wat we wél super goed gedaan hebben, is: ons voortgeplant. We hebben drie wolken van kinderen samengesteld en daar mogen we best trots op zijn. Ik ben niet zo zeer trots op wat ze doen en bereikt hebben maar vooral op wie ze zijn en dat ze zich kunnen en durven te ontwikkelen ieder op hun eigen pad.

Enkele jaren geleden heb ik dan ook beslist om de fakkel aan hen door te geven. Zij hebben van mij do’s en don’t s geleerd. En nu is het aan mij om van hen te leren.

Zo leer ik van Caroline: haar organisatietalent, haar structuur, haar focus, haar vooruitziendheid. Mijn chaotisch brein kan hiervan nog veel leren.

Van Philippe: zijn eeuwige glimlach, zijn licht en luchtigheid, zijn gave om in elk probleem direct een kans te zien en zijn kunst om zijn ogen te openen en instant al zingend onder de douche te staan. Ik heb veel meer tijd nodig om uit mijn bed te springen.

Van Christophe: zijn open en eerlijke communicatie. In de schrik om iemand te kwetsen, durf ik al wel eens rond de pot draaien in mijn communicatie en daar wordt Christophe zot van. Terecht. Bovendien is Christophe een detaillist. Ik ken van veel dingen iets maar eigenlijk van niks iets ten gronde. Als Christophe zich ergens in vast bijt dan kent hij er elk detail van. Je kan dus met hem ook nooit in discussie gaan, want je weet d’office: hij kent er meer van dan ik.

Het leven heeft me 2 stiefkinderen en 1 pleegdochter toe geschoven. Zowel Noémie als Pieter als Nathan hebben niet het geluk hun verjaardag met hun beide ouders te kunnen vieren. Zij hebben op zeer jonge leeftijd vader en Noémie ook haar moeder moeten afgeven. Wat toch een zeer heftige gebeurtenis is. En als ik zie hoe ze alledrie met vallen en opstaan hun leven terug op de rails hebben gezet dan kan ik maar enkel een gevoel van respect voelen. Zij zijn een grote meerwaarde in mijn leven en ik ben blij dat ik hen tot mijn gezin mag rekenen.

Met Matthias, mijn oudste petekind, lunch ik al eens en dan fungeer ik als klankbord. Dan vertelt hij met veel passie en vuur waar hij mee bezig is en dan hoor ik vooral dat hij zich focust op de richting waar hij naartoe wil gaan met zijn bedrijf. Hij heeft de enorme gave om tevreden te zijn met wat er nu als is maar te blijven dromen over hoe het nog beter kan. Een schoolvoorbeeld van een expansieve mindset. Na de lunch kan ik enkel maar goedkeurend knikken, niks toevoegen en de rekening betalen.

Met Victor heb ik het geluk gehad te kunnen gaan skiën dit jaar. Victor kan met zijn brede, warme glimlach je direct op je gemak stellen. Hij is een kei in relativeren en het leven langs de mooie kant bekijken. Want je moet het maar willen doen. Als twintiger met je oude tante van 60 gaan skiën. We hebben enorm genoten en deze dagen koester ik.

Marnix heeft een sleutelrol gespeeld in mijn switch van bouwpromotor naar Radiant Life Coach. We zien elkaar niet zo vaak maar op een dag, ik lag uitgeblust in de zetel, de deurbel. Marnix stond aan mijn deur en hij overhandigde mij het boek van Eckhart Tolle: “leven in het nu”. Ik was al blij dat het een dun boekje was want zelfs lezen kostte me toen veel te veel energie. Ik begon er later die dag in te lezen en ik verstond er geen snars van. Maar, het had wel iets in mij los gemaakt. Het intrigeerde me. Iets in mij dreef me om de inhoud toch te leren verstaan. En na een tijd kwam ik er achter. Met je actieve, rationele brein kan je het niet verstaan. Je moet het ervaren en voelen. Dit waren mijn eerste stappen in de richting van het leren begrijpen van onze energiehuishouding. Hij had een tipje van de sluier laten oplichten. Eeuwig dankbaar dat je die tijd genomen hebt om me op de juiste moment dat boek cadeau te doen.

Een persoonlijk ontwikkelingsproces verloopt niet zonder slag of stoot. Zo besliste ik 4 jaar geleden om mijn huis te verkopen en naar een appartement te verhuizen. Een grote shock. Ook mijn relatie was gestopt dus ik kwam in een grote leegte terecht. Tot ik op een dag een briefje vond in mijn brievenbus. De buren Bart en Gill. Met de vraag of ze naar mijn zonneluifel mochten komen kijken. Op het briefje stond een telefoonnummer. Ik vond het eerst maar redelijk eng maar ik nam toch de telefoon en belde naar het nummer. We spraken af en ze kwamen gewapend met een fles champagne en hapjes naar mijn zonneluifel kijken. Vakkundig demonstreerde ik de zonneluifel. De rest van de middag genoten we van een leuke kennismaking en we voelden: yes, hier is een match. Sinds onze eerste kennismaking, zijn we ondertussen uitgegroeid naar een hecht team. We helpen elkaar, steunen elkaar, laten elkaar groeien, dagen elkaar uit, genieten samen van leuke momenten en lekker eten en drinken. Bart en Gill zijn als twee engelen die gestuurd zijn om mij door die grote stap van onthechting te loodsen.

En dan wil ik graag ook aandacht voor de personen die er vandaag fysiek niet bij zijn maar een grote impact hebben op mijn leven.

Voor het eerst mijn drie kleinkinderen:
Alexe. Ik mag met haar genieten aan zee en thuis. Spelen. Gewoon Nona zijn. Van onze dagen aan zee deze zomer geniet ik nog elk moment.

Louise. Met haar mocht ik gaan kamperen deze zomer. Samen met mijn camperbus onderweg. Ik moet je niet vertellen dat deze ervaring ook onuitwisbaar is. Ik schreef hierover al eerder een Radiant Sannday Story.

En Jules. (toen brak mijn stem). Voor zij die me kennen, weten dat Jules een speciale plaats heeft in mijn hart. Ik schreef over hem ook vroeger al een Radiant Sannday Story. Voor mij heeft Jules geen beperkingen maar enkel mogelijkheden die wij nog niet kennen. Hij leert ons leven in het nu. Hem leren aanvaarden voor wie hij is. Niet wat hij kan, of niet kan, doet of niet doet. Gewoon. Voor wie hij is.

En dan Paul. 18 Oktober is hij reeds 15 jaar fysiek niet meer bij ons. We kunnen hem niet meer zien enkel voelen. Een uitdaging. Want ik mis nog steeds zijn mopjes, zijn zachte stem, zijn rust, zijn liefde, zijn warmte. 2 jaar geleden kreeg hij bezoek van Chris. Voor mij voelt het als een troost. Ze verbleven graag in elkaars nabijheid. Ze vormden een sterk team. En ik voel dat ze nu verder doen waarmee ze hier bezig waren. Enkel is het voor Inge en mij een uitdaging om hun energie steeds te blijven voelen. Ons niet te beperken tot wat onze 5 zintuigen ons zeggen: we zien ze niet, we horen ze niet, we voelen ze fysiek niet, we ruiken ze niet, we proeven ze niet. Maar onze zesde zintuig verder te ontwikkelen. We voelen ze wél!

Zoals je kan lezen, ik overdrijf niet. Alle 24, hebben ze een cruciale rol gespeeld in wie ik nu ben. En dit had ik 60 jaar geleden nooit kunnen bedenken. Ze kwamen alle 24 heel spontaan. En zo loopt ook jouw pad. Kijk maar eens terug naar jouw leven. De mensen, gebeurtenissen, omgevingen die de grootste voetafdruk hebben nagelaten in jouw leven, zijn spontane toevalligheden. Je hebt deze nooit bedacht. Het gebeurde gewoon. Dit inzicht moedigt me aan om verder te blijven vertrouwen op het feit dat alles wat in mijn leven gebeurt met een reden gebeurt en zorgt voor een volgende stap. Een stap richting een nog steviger gelukszalig gevoel binnen in mij. Dat ik helemaal mezelf kan zijn. Mezelf helemaal aanvaard zoals ik ben. Dat ik mijn gaves herken en ze durf in te zetten. Mezelf durf neer te zetten zoals ik dat wens. En waarvan ik blij word. Waarvoor ik elke dag uit mijn bed spring. 😇