Joepie: Ik heb een roos rietje

Vorig jaar kocht ik mij een Camper. Een VW California. Niet te groot. Handelbaar. En te besturen met mijn gewoon rijbewijs. Best. Want ik kan nog niet parkeren met mijn MINI, laat staan met een Camper. Dus op aanraden van mijn zoon heb ik er parkeerassistentie bij gekocht. Is al van pas gekomen. 😜

Zo fier als een gieter, toonde ik mijn nieuwe aanwinst aan mijn kleinkinderen. Zij zagen het kamperen met Nona direct zitten en zaagden de oren van mijn kop wanneer ze nu eens mee mochten. Na een jaartje zelf uittesten, was het dit jaar dan eindelijk zover. Ik boekte een weekje kamperen met mijn kleindochter Louise.

Ik was niet van plan om ver te rijden. En het regende nu toch al van Oktober. Vol vertrouwen op de wijsheden van onze 84 jarige fietskapitein “ik kan me niet herinneren dat het nog nooit gestopt is met regenen”, boekte ik een camping in Nederland. Zo sprak Louise tenminste dezelfde taal als de andere vakantiegangers.

Met dat de weken verstreken, kwam onze kapitein stilaan terug op zijn wijsheid:“het moet voor alles de eerste keer zijn he. Ik denk niet dat het deze zomer nog gaat stoppen met regenen. ☔️“. Te laat dus, camping is geboekt. Dus ik vertrok vorige week zondag met volle moed, in de hoop dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn en dat de weermannen van tegenwoordig niet kunnen tippen aan onze Armand Pien die met zijn straalstroom moeiteloos zowel lente als zomer als herfst als winter kon voorspellen in 1 dag.

Toen ik bij mijn dochter arriveerde en ze me mij liet zien wat Louise allemaal had klaar gezet om mee te nemen, denk ik dat Louise een camper verwarde met een vrachtwagen. Ze wilde haar twee knutseldozen mee, haar twee fietsen én haar step. Ook haar zak met knuffels moest mee. En zeker niet te vergeten haar allerliefste knuffeltje waarmee ze slaapt, een levensgrote slang 🤔. Weliswaar een beetje zachter dan de echte.

Het deed me echt denken aan dat spelletje: ik ga op vakantie en ik neem mee. Twee uur later startte ik de motor richting Nederland.

Ongelooflijk hoe deze camping georganiseerd was. Met nummerplaat herkenning gingen de slagbomen al open (dus geen gewacht om in te checken) en een app wees je de weg naar je staanplaats die je zelf had kunnen kiezen. Toen ik het veldje opreed, bekroop me wél even een onrustig gevoel. Namelijk. Het veld was leeg. Er bleek niemand zo zot als ik om in een regenweek met temperaturen tot 14 graden maar dus ’s nachts 10 graden, te gaan kamperen. Zelfs geen Nederlander. 🤭 We stonden daar moederziel alleen. Wél rustig natuurlijk. Ongelooflijk hoe kinderen energie aanvoelen, want Louise koos er eigenlijk voor om stante pede rechtsomkeer te maken. “Ik wil naar huis”: zei ze. 😅 Eigenlijk sprak ze uit wat ik ook aanvoelde.

Daar zijn kinderen kampioen in. In energie aanvoelen. Dat komt omdat hun pijnappelklier tot 7 jaar nog voor 100% actief is. Na 7 jaar begint de pijnappelklier te verkalken. Vooral omdat we van thuis uit nooit werden gestimuleerd om onze pijnappelklier te blijven trainen. En dan loopt het zoals onze spieren: spieren die je niet traint worden strammer. Ik probeer zelf nu de schade in te halen maar of ik mijn pijnappelklier op (bijna) 60 jarige leeftijd nog in volle glorie kan laten stralen, dat betwijfel ik. Dat is ook zoals mijn spieren. Zelfs elke dag Yoga maken van van mijn spieren niet terug elastieken.

Ik hield er de moed in en installeerde de camper op onze plek. Ondanks dat het nog maar 13u was, verleidde ik Louise met “aperitieven”. Deze truc lukte wonderwel en in een mum van tijd, was de knoop in onze maag verdwenen en hadden we de focus weten te verleggen. Na ons apero momentje, tijd om de camping te verkennen. Een waar kinderparadijs. Echt ongelooflijk.

Om ons dagschema kort te schetsen: na het ontbijt, knutselen (binnen), na het knutselen naar de binnenspeeltuin (binnen), lunchen (binnen in onze camper), en na de lunch naar het zwemparadijs (binnen) 🌨️🌧️☔️ Louise vond het allemaal geweldig.

Deze tijd met haar deed me opnieuw beseffen hoe kinderen van nature stralen en verbonden zijn met hun maximale energetische potentieel. Ze maken zich nog nergens zorgen om (op voorwaarde dat ze zich veilig en geborgen voelen). Ze zijn nog niet bezig om aan bepaalde verwachtingen te voldoen. Ze zien overal het leuke van in. Ze bruisen van energie. Gelukkig was de binnenspeeltuin verboden voor volwassenen. Oef, ik voelde mezelf een gelukzak.

De glijbanen van het binnenzwembad daarentegen waren ouder en grootouder proof. Ik kan je verzekeren dat na drie uur glijbanen, al zittend, liggend op de buik, liggend op de rug, zijdelings, op elkaar, al zittend achteruit, op elkaars schoot, hand in hand, enz…. je ’s avonds echt geen schaapjes moet tellen om in slaap te kunnen vallen. Het mocht nog zo hard waaien en regenen, in dromenland was het vredig, rustig en stil. 

Voor mijn eigen energie was al dat binnen gedoe een hele uitdaging. Ik ben dan ook nog eens overgevoelig aan geluid. Dus ik moet je niet uitleggen dat 3 uur in een binnenzwembad met gillende kinderen, mijn zenuwstelsel serieus op de proef stelde. 

Ik heb me heel bewust gefocust op “het leven in het nu”. Dit is de allereerste techniek die ik me eigen heb gemaakt in mijn genezingsproces van mijn burn out en die ik leerde van Eckhart Tolle. Dit was mijn eerste stap in de energetische benadering van mijn lichaam. Leven in het nu, vind ik écht niet simpel. Louise daarentegen deed het heel natuurlijk en vanzelf.

Als ik zag hoe haar ogen glinsterden, toen ze de visjes opdook die ik had weggegooid in het zwembad, toen ze een vriendinnetje aansprak, toen ze in buiklig van de hoogste glijbaan gleed, toen ze een plastieken bal kreeg van Elza, toen ze knuffels kreeg van Pieter Konijn, toen ze onder mijn benen door mocht zwemmen, toen ik tikkertje met haar speelde in het ondiepe bad, enz…

Het moment dat me het sterkst is bijgebleven is de moment dat ze appelsap kreeg en dat in haar appelsap een roos rietje zat. Ik kan niet beschrijven hoe euforisch ze reageerde toen ze zag dat ze een roos rietje had gekregen. Ik weet niet hoe dikwijls ze herhaalde: Nona, ik heb zo veel geluk, ik heb een roos rietje. Als ik het neerschrijf, voel ik terug wat haar kinderlijke blijheid in het moment met mij deed. Ik werd er sprakeloos van. Zelfs een beetje emotioneel.

Nu denk ik: waar is onze kinderlijke blijheid gebleven? Waar is onze verwondering gebleven? Waarom zien we die kleine sprankelingen niet meer? Waarom kunnen we zo moeilijk genieten van het nu? Waarom kijken we steeds naar de toekomst? En dragen we jarenlang het verleden met ons mee? Waarom is het zo moeilijk om te dromen? Om te fantaseren? Om licht door het leven te gaan?

Onze kinderen en kleinkinderen geven ons het goede voorbeeld. Zij leren ons terug verbinden met onze kinderlijke, pure, authentieke energie. Het zijn vaak wij als ouders en grootouders die onze kinderen onbewust hun sprankeling ontnemen. We laten ze geloven dat onze waarheden ook hun waarheden moeten zijn. We laten ze niet zelf op ontdekking gaan. We overbeschermen ze waardoor we hun vleugels afknippen. En vooral: we hebben dikwijls (ik toch in ieder geval) onze eigen beperkende gedachten en blokkerende patronen nog niet opgelost waardoor we ze ongewild hebben doorgegeven aan onze volgende generatie.

En dat zie je nu als je goed kijkt. Heel veel jeugd sukkelt met faalangst, bewijsdrang, drang om erbij te horen, perfectionisme, controlegedrag, laag zelfbeeld, bang om teleur te stellen, … Ze zijn hun richting kwijt. Want we hebben ze onze richting op geduwd. Allemaal met de beste bedoelingen. Maar spijtig genoeg met het trieste resultaat dat nog nooit zoveel jongeren sukkelen met depressie, angsten, burn out, schoolmoeheid, ….

Dus, lieve mensen: ga toch aub aan de slag met jullie eigen verhaaltjes waarin jullie blijven geloven maar die jullie zo klein houden. Jullie zijn veel meer dan jullie gedachten, jullie emoties, jullie pijntjes. Jullie zijn helemaal niet wie jullie denken dat jullie zijn. Jullie zijn zo veel meer. Verbind je met je maximale energetische potentieel zodat ook je kinderen en kleinkinderen vrij kunnen opgroeien, niet bezwaard met onze trauma’s klein of groot.

Als het jullie mag geruststellen, ik ga er ook nog elke dag mee aan de slag. Bewustzijnsverruiming en frequentieverhoging zijn niet enkel mijn job, het is ook mijn eigen traject. Meer nog, het is mijn passie.

Ik geloof erin dat wij allemaal licht en liefde zijn en dat wij allemaal bedoeld zijn om te stralen. Het zit in ons. Ons rest enkel om ons er opnieuw mee te verbinden. Weet je niet hoe? Kijk dan naar je kinderen en kleinkinderen.

Voel je dat er één en ander mag getransformeerd worden? Voelt het aan dat ik de juiste persoon ben op de juiste plaats op het juiste tijdsptip? Kom dan kennis maken. Ik begeleid je graag in jouw avontuur.

1. Download hier mijn gratis e-book.
2. Nodig me uit als spreker. Voor je collega’s, vrienden, klanten. Ik beloof dat het een boeiende avond wordt.
3. Kies voor mijn 1 op 1 coachings waar ik zeer intensief en efficiënt jouw grenzen doorbreek zodat jij in je volle licht kan stralen.