Zo moeder, zo dochter

Ik kan niet zeggen dat ik deze week elke dag uit mijn bed ben gesprongen. Het was eerder iets van: eerst op mijn linker zijde rollen. Dan bekomen. Dan tot drie tellen. 1, 2, 3 en met mijn linkerhand mezelf recht duwen. Dan bekomen. Dan weer tot drie tellen. 1, 2, 3; En dan heel heel zachtjes beentjes strekken. Dan bekomen. Dan even voelen of de rug het houdt en dan stilletjes aan voetje per voetje naar de badkamer. Geen koude douche deze week. Maar eentje waarvan de badkamer nadien lijkt op een stoomcabine. Na de douche, uitgeput in de zetel ploffen. Met ploffen bedoel ik: 1,2,3: rustig beentjes plooien en dan eerst op de rand zitten. En dan schuifelen naar achteren.

Dat is het resultaat van vier dagen de kleinkinderen entertainen aan zee. Fantastische tijd gehad: schuifaf op en af, zandkastelen schuppen, bloemenwinkel maken, Alexe op en af de fiets heffen, met Jules de golven van de zee trotseren. Allemaal super. Maar mijn onderrug vond er maandagmorgen iets anders van.

Dus ja. Niet erg. Maar weinig fut betekent voor mij ook weinig inspiratie.

Tot ik donderdag mijn moeder ging bezoeken in het woonzorgcentrum waar ze verblijft. De verpleegsters dachten zeker dat ik een nieuwe bewoonster was toen ze me zagen binnen schuifelen.

Blij dat ik probleemloos in de kamer van mijn moeder was aangekomen. Mijn moeder deed of ze het niet zag want ze vreesde waarschijnlijk dat ze haar rolstoel anders aan mij had kwijt gespeeld en dat ik de rollen zou omdraaien. Ikke zitten en zij duwen.

Dus ze grijnste blij om mij te zien. En ze vroeg direct: even een frisse neus halen? Ik weet hoe graag mijn moeder buiten is in de mooie tuin. En hoe ze kan genieten van de bloemen en planten. Dus ik kon het haar niet weigeren. Ik knikte instemmend.

Mijn moeder voelde wél aan dat ze zelf wat meer moeite zou moeten doen. Plots kon ze haar jas zelf aandoen en liet ze vol vertrouwen de rollator los om zich op eigen kracht in de rolstoel te hijsen. Waar een wil is, is een weg precies.

En zo teenden we de tuin in. Deze week een beetje aan een rustiger tempo dan anders. Maar mijn moeder vindt dat allemaal prima. Vroeger kon ik er mij aan ergeren. Dat mijn moeder zo meegaand was. En dat ze in mijn perceptie toen eens wat meer haar op haar tanden mocht hebben.

Nu, kijk ik helemaal anders naar mijn moeder. Ik bewonder haar “go with the flow” mindset. Ze vindt alles goed. Is snel tevreden. En als ik haar vraag wat ze heel de dag heeft gedaan dan zegt ze: “ik heb de hele dag naar de vogeltjes in de tuin gekeken. Ze kunnen ook zo prachtig zingen”. Ongelooflijk toch. Ik heb zelf 8 jaar moeten leren om in het nu te blijven met mijn aandacht. Ik vind dat nog steeds kei moeilijk. Voor mijn moeder, is dat haar tweede natuur.

Waar ik me vroeger ergerde aan haar innerlijk rust (ik noemde het toen gelatenheid en vond dat eerder negatief), kan ik nu echt jaloers zijn op haar ongelooflijke staat van tevredenheid.

Toen ik me 8 jaar geleden compleet uitgeput voelde en startte bij de psycholoog, dan gingen we het rijtje af: relatie met je moeder, relatie met je vader, relatie met jezelf, relatie met je partner of ex-partner, relatie met je kinderen, ………
Toen we bij de relatie met mijn moeder aangekomen waren, reageerde ik zeer heftig. Ik wil niet worden zoals zij: brulde ik het uit. Sorry mama, als je mijn verhaal leest. Maar zo voelde het toen écht aan.

En wat wil nu mijn evolutie: dat ik meer en meer voel hoe ik enorm veel op mijn moeder trek en dat ik die zachtaardige kanten meer en meer kan omarmen. En nu besef ik dat ik niet mijn moeder afwees maar wat ik voelde was dat de omgeving haar zachtaardige kanten afwees en dat ik die pijn voelde en zeker niet dezelfde weg wilde opgaan. Ik kon toen nog niet op tegen die afwijzing. En dus heulde ik mee met mijn omgeving, schrik om er ook niet meer bij te horen. Schrik om ook afgewezen te worden als zijnde : (te) gevoelig, (te) diepzinnig, (te) zweverig, (te) zwak, (te) intuïtief, niet realistisch, (te) dromerig, (te) flauw, ….

Wat ik nu besef, is dat mijn moeder een spiegel is voor het traject dat ik zelf ook moest lopen. Namelijk: kan je jezelf volledig omarmen met al je talenten en kwaliteiten ook al passen die kwaliteiten niet in het plaatje van de “samenleving”? En nu besef ik ook dat dat gemakkelijker gezegd is dan gedaan. En dat het gemakkelijker is om gewoon “normaal” te doen, om erbij te kunnen horen, om niet afgewezen te worden, of niet te worden genegeerd, om niet uitgesloten te worden. En ik begrijp nu dat ik gelukkig dertig jaar later dan mijn moeder ben geboren.

Want je voelt aan alles dat de gordijnen stilaan opentrekken. Dat er veel meer ruimte komt voor intuïtie, authenticiteit, echte verbondenheid, zachtheid, gevoeligheid, spiritualiteit. Dat mensen meer en meer open staan voor het niet weten maar voelen.

Dat is broodnodig. Je ziet het aan de absenteïsme cijfers, aan de kinderen die schoolmoe worden, aan de stijging van het aantal depressies, angsten, slapeloosheid, chronische ziektes. Het kan zo niet meer langer verder. We zijn klaar zijn voor een shift. Een shift van de materiële wereld die naar buiten gericht is naar een wereld die meer en meer naar binnen is gericht. Want jouw goud zit al in jou. Maar durft het zich al te tonen? Durf jij je hoofd boven het maaiveld uitsteken? Durf jij ook gaan staan voor wie je werkelijk voelt wie je bent? Of ben je ook nog bang om tegen de stroom in te roeien? I’ve been there, done that.

En het is nog steeds elke dag stapje per stapje dichter naar mijn ware kern. En de sluiers van mijn ego die me klein houden afwerpen. En dat voelt beangstigend. En die angst voel je in je bekken. En je onderrug. Dus ja, de kleinkinderen. Maar ook, mijn evolutie naar mezelf herinneren als energetisch, spiritueel wezen. Al zeer goed voelende dat ons lichaam een apparaat is dat frequenties matcht.

En dus: wat we denken, voelen we.
Wat we voelen, stralen we uit,
wat we uitstralen, trekken we aan

That’s it. Meer is het niet. Maar hierover radicaal eerlijk durven communiceren. Radicaal eerlijk met mezelf durven gaan staan voor wat ik binnenin al lang voel. Straf. Maar dat is niet zo simpel. En dat is wat mijn moeder ook heeft gevoeld. En nu begrijp ik haar volledig. En nu kan ik met een veel zachtere bril naar haar kijken. God zij dank.

Deze korte inleiding 😜 om dan naadloos terug over te schakelen naar onze wandeling in de tuin.

Op onze wandeling in de tuin, botsten we op een nieuw beeld dat recentelijk een plaatsje wist te veroveren naast de prachtige Magnolia. De titel van het beeld: Vasco.

Mijn geheugen heeft geen chip voor geschiedenis maar de link naar Vasco da Gama, de ontdekkingsreizeiger lukt nog net.

En dit kon ik lezen op het bord naast het beeld:

Vasco staat voor een universeel thema: het avontuur van het leven. Hij nodigt iedereen uit er even langs te lopen, even stil te staan en te dromen.

Ontdekken, verwonderen, nadenken …
Het avontuur begint ongetwijfeld al daar. Vasco symboliseert de reizende ziel, tijdloos, nieuwsgierig, en voortdurend op zoek. Hij wil dat we blijven creëeren, verder durven dromen en onszelf nieuwe vragen stellen.

Zijn open armen nodigen de voorbijganger uit tot het geven en delen van herinneringen aan reizen en ontmoetingen. Maar evengoed verwijzen ze naar de sterren en de hemel.

Mijn moeder vond het prachtig. Mijn moeder houdt van kunst. Ze heeft echt oog voor esthetiek. Ze heeft een voorliefde voor blote vrouwen. Heel haar appartement hangt vol schilderijen en staat vol beelden van blote vrouwen. Ik vroeg haar wat haar daar zo in aan trok? Ze zei: Bloot is gelijk aan puurheid. Niks verdoezeld. Eerlijk. Geen doekje errond gewonden. Niks te verbergen. Gewoon: jezelf durven tonen zoals je bent. Waarom dan een vrouw vroeg ik haar? En geen man. Omdat een vrouw kwetsbaarheid uitstraalt. En als ze zich puur durft tonen, verandert die kwetsbaarheid in kracht.

Wauw. Mama. Wat een inzicht. Ze vatte zo even uit haar losse pols samen waarover het leven gaat. Evolueren van kwetsbaar naar krachtig door puur jezelf te durven zijn. Ik kreeg er echt kippenvel van. Dat moment met mijn moeder naast het beeld van Vasco, in haar gedachten verzonken. Vanuit haar verbeelding en scheppingskracht nieuwe realiteiten blijven creëren. Ook al zit ze in een rusthuis. Ook al is ze nog weinig mobiel. Ze blijft die zin voor het leven bewaren.

Iets wat ik lang niet heb kunnen verstaan. Ik keek lang naar haar door de bril van een prestatiemaatschappij met veel mannelijke energie. En in die maatschappij was mijn moeder “maar” huisvrouw, heeft ze dus nooit “gewerkt”, was ze gelaten, was ze niet actief, kon ze moeilijk aarden in die “harde” wereld, heeft ze haar talenten niet gevaloriseerd.

Nu kijk ik naar haar door mijn verruimde bril. En nu zie ik een wijze vrouw, die geen woorden nodig heeft, die steeds wil luisteren zonder oordeel, die stil kan genieten, die oog heeft voor detail, die innerlijke rust ervaart, die sterk verbonden is met de natuur, die kan genieten van zeer kleine dingen, die direct kan aanvoelen hoe het met je gaat.

Lieve mama. Dank je wel dat je mijn mama bent. Ik voel me zo dankbaar dat ik mezelf verder heb ontwikkeld zodat ik naar jou kan kijken door een bril van universele liefde. En ik het vakje van de prestatiemaatschappij heb kunnen verruimen.

Hoe kijk jij naar de wereld? Wat is jouw bril? Is jouw leven nog een avontuur? Leef je nog? Of overleef je eerder? Kan je nog dromen? Ben je nog nieuwsgierig? Geloof jij nog in je eigen mogelijkheden? Durf jij te gaan staan voor wie je werkelijk bent? Voel je je soms te veel, te gevoelig, te snel geraakt? En wijs je jezelf hiervoor af? Door tegen jezelf te zeggen: doe nu eens normaal?

Lieve *|FNAME|*, dan wordt het tijd om jouw sluiers af te gooien. Want jouw onuitputtelijke energie zit al in jou. Doe het potje open en tap hieruit. Het voelt soms angstig maar die angst verdwijnt en maakt plaats voor meer verbondenheid , een sterker gevoel van tevredenheid, innerlijke rust. En sterker nog: je activeert hiermee je zelfhelende vermogen zodat er in je lichaam ook genezing kan plaatsvinden. Heling daar waar nodig. Je lichaam weet het allemaal al. Het enige waarvoor jij moet kiezen is: ik ga in mijn kracht staan. En dan gebeuren de mirakels vanzelf.

Benieuwd waartoe jij allemaal in staat bent? Kom dan eens kennismaken. Je kan enkel winnen. Waag de sprong. Ik kan het je sterk aanbevelen. Jezelf terugvinden, is het grootste cadeau dat je jezelf kan geven en ook je omgeving. Tot horens?