Met welk auto rijd jij?
Ken je iemand die op dit moment niet goed in zijn/haar vel zit? En je hebt weinig tijd om dit verhaal helemaal te lezen? Scroll dan door naar beneden want onderschat niet jouw fundamentele rol als partner, ouder, vriend, kennis, collega, … van iemand die struggelt met zijn/haar gezondheid.
Toen in 2016 mijn batterij volledig plat was (burn out) en ik ze heel moeilijk terug opgeladen kreeg, leerde ik pas (ik was 52 🤔, nooit te oud om te leren zou ik zeggen) wat gevoelens zijn en welke impact ze hebben op je lichaam.
Identiek diezelfde gevoelens zie ik nu opduiken bij de klanten die ik begeleid. En je zou zeggen: niks nieuws onder de zon. Maar tussen weten dat deze gevoelens bestaan en voelen waar deze gevoelens geblokkeerd zitten in je lichaam is echt een groot verschil.
WETEN is de start. Je kan je gevoelens van je onderbewustzijn naar de bewustzijn brengen via cognitieve gedragstherapie. Daar start ik ook mee in mijn 1 op 1 coaching trajecten.
Maar dan volgt een essentieel vervolg en dat is VOELEN waar ze in je lichaam je energie blokkeren. Want een lichaam dat nee zegt, blokkeert ergens je onuitputtelijke bron van levensenergie die in theorie een zacht kabbelend riviertje zou moeten zijn.
En de grote s…. van heel dat energie verhaal is, dat je maar pas aan de primaire gevoelens kan starten als je de secundaire gevoelens hebt gecounterd. Met primaire gevoelens bedoel ik: deze die aan de basis liggen van je energie verlies. Met secundaire gevoelens bedoel ik deze die er nog eens bovenop komen omdat je je niet happy, energiek, zinvol, gezond voelt.
Voor mezelf waren de secundaire gevoelens:
1. Schaamte: Het duurde meer dan 6 maanden eer ik kon aanvaarden van mezelf dat mijn lichaam er de brui aan had gegeven. Mijn lichaam had “nee” gezegd en hoe vriendelijk of dwangmatig ik ook probeerde om mijn lichaam op andere gedachten te brengen, ze hield halsstarrig vol: neen is nee. Naast het feit dat ik me al miserabel voelde omdat een lichaam dat nee zegt, niet vooruit te krijgen is, ook al was het maar voor de meest simpele taken zoals douchen, wandelen, de post uit de brievenbus halen, eten, telefoon oppakken enz…
Bovendien voelde ik een enorm groot schaamte gevoel. Waarom loopt iedereen door de supermarkt te dansen en slaag ik er nauwelijks in om mijn boodschappenlijstje (dat op zich al dagen duurden eer ik dat kon oplijsten) in die winkelkar te krijgen? In de week voelde ik me extra beschaamd want iedereen is aan het werken en jij ligt hier in de zetel “niks” te doen. Ik voelde me een zwakkeling, een luiaard, een profiteur, een nietsnut, een last voor mijn omgeving, enz… Allemaal super constructieve gevoelens om van een burn out te herstellen. NOT dus. 🙄
2. Schuld: Ik voelde me heel erg schuldig tov mijn omgeving. Ik heb alles om gelukkig te zijn en ik voel me helemaal niet zo. Ik heb van thuis uit alle kansen gekregen om een gelukkig leven te leiden en ik heb er een knoeiboel van gemaakt. Zie mij hier nu liggen! Meer dan een schotelvod kon ik er niet van maken.
3. Angst voor de toekomst. Die was plots zo onzeker geworden. Ga ik hier nu nog wel ooit van herstellen of blijf ik voor mijn leven een lamzak die niks aan kan.
4. Help, ik ben abnormaal, ik hoor er niet bij. Toen ik eindelijk na meer dan 20 sessies bij de psycholoog, aanvaardde, het is wat het is, zagen andere demonen hun kans om bezit te nemen van mijn brein.
Mijn lichaam zei nee maar mijn (geconditioneerde) brein zei:
– doe nu eens gewoon zoals alle anderen
– word geen zonderling, sluit je niet af, anders ga je geïsoleerd geraken
– iedereen komt met goede raad en je volgt het niet eens op. straks krijg je geen bezoek meer.
– doe nu eens wat meer moeite, iedereen is zo lief voor jou
ik had opnieuw meer dan 20 sessies nodig om te leren wat please gedrag was. 😏
Als je dan na veel geploeter door die secundaire gevoelens eindelijk toekomt aan jouw primaire gevoelens die jou energiehuishouding in de war sturen, ben je al wel eventjes bezig. Bij mij heeft dat geploeter een dik jaar geduurd. En dan kon ik eindelijk aan de slag met waar het werkelijk rond draaide.
En dat was voor mij: ik was volledig vervreemd van wie ik in essentie was.
– Waardoor ik mijn grenzen niet kon trekken,
– waardoor ik niet kon kiezen voor mezelf,
– waardoor ik niet opkwam voor mijn eigen behoeften want ik kende ze niet,
– waardoor ik heel onzeker was,
– waardoor ik een enorme nood om erbij te horen
– waardoor ik mezelf niet graag zag
– waardoor ik mezelf klein maakte
Na veel vallen en opstaan, X aantal cursussen en opleidingen, Y aantal retraites, Z aantal trials and errors verder, leerde ik dat een mens functioneert als een radio. Er worden miljoenen radiogolven uitgezonden. En afhankelijk van op welke frequentie en op welk kanaal jouw radio is afgestemd hoor je klassieke of andere genre muziek. Identiek via dezelfde techniek functioneert jouw lichaam.
Jouw lichaam krijgt 11 miljoen prikkels per seconde op zich afgevuurd, je brein selecteert op basis van jouw filter 120.000 prikkels per seconde dat het toelaat om te verwerken. de verwerking zendt het een eindresultaat uit waardoor je bepaalde dingen gaat denken, voelen en doen.
Deze procedure doorloopt elk lichaam. En de centrale gastrol is weg gelegd voor jouw zenuwstelsel. Dat is de politieagent die beslist: welke prikkel laat ik toe en welke niet en wat zend ik naar waar?
MAAR!!!!! Niet elk zenuwstelsel is in dezelfde conditie.
En dan vergelijk ik het graag met auto’s. Elke auto functioneert op dezelfde manier (gas geven en remmen en sturen en…) maar niet elke auto rijdt hetzelfde. Om even in clichés te vervallen:
1. een hagelnieuwe Porsche rijdt niet hetzelfde dan een 10 jaar oude Fiat Panda.
2. Rijd je met die 10 jaar oude Fiat Panda en heb je die goed onderhouden? luchtfilter goed uitgekuist? olie tijdig ververst? banden tijdig vervangen?, remblokken tijdig vervangen?, …. Of heb je geen tijd genomen voor onderhoud want je moest van her naar der bollen, druk druk druk?
2. En bovendien wil niet iedereen dezelfde weg afleggen. Sommigen gebruiken hun auto om naar de bakker en terug te rijden. Anderen gebruiken hun auto om op reis te vertrekken.
3. En niet iedereen kiest voor dezelfde route: de ene kiest voor de snelste route en rijdt in Antwerpen de autostrade op en rijdt er in Rome af. De andere kiest voor een reisroute in verschillende etappes, met meerdere tussenstops, rustigere wegen, enz…
Dus afhankelijk van de conditie van de auto waarmee je rijdt en de route die je wil afleggen, kan je al eens onderweg voor verrassingen komen te staan.
En dat geldt voor ons leven ook:
1. Welke route wil ik rijden? Dit wordt bepaald door je energetische blauwdruk (die kreeg je mee van bij je geboorte) en je vrije wil. Dit laatste is eerder een vergiftigd geschenk. Hierover schreef ik vroeger al eens een verhaaltje. Jouw energetische blauwdruk is een vast gegeven. Dit is niet te veranderen. Je hebt je route al bepaald bij de geboorte.
2. In welke staat bevindt mijn zenuwstelsel zich? Maw: heb ik mijn zenuwstelsel goed onderhouden? En je kan je zenuwstelsel enkel onderhouden door stil te staan. Letterlijk. Ook zoals auto’s. Deze staan ook op de brug in de garage als ze nagekeken worden. Je kan onmogelijk jouw auto laten onderhouden en ondertussen verder rijden. Jouw lichaam functioneert juist hetzelfde. Je kan nooit je lichaam in het algemeen en je zenuwstelsel in het bijzonder laten herstellen als je blijft gaan. (A propos: Druk, druk druk en de drijfveer om te blijven gaan, is trouwens een symptoom van vluchtgedrag. Het is GEEN karakter eigenschap.)
Een vervelend iets is dat het zenuwstelsel waarmee je wordt geboren niet altijd nagelnieuw is. Je kan geboren worden met een tienjaar oude Fiat Panda (door onverwerkt trauma van vorige generaties). Dan ga je veel meer werk en aandacht dienen te besteden aan het herstel en onderhoud van jouw lichaam dan als je wordt geboren met een hagelnieuwe Porsche.
Ah oef, kan je denken, dus ik ben er niet schuldig aan dat ik hier nu al jaren depressief of futloos rondloop? Inderdaad. Dat kan. Dat je er alles (emotioneel, mentaal, fysiek, energetisch) aan doet om je lichaam goed te soigneren en ondanks alles blijft het toch “nee” zeggen.
MAAR!
Dit hoeft geen keuze te zijn voor de rest van je leven. Ondertussen is er al heel veel wetenschappelijke studie uitgevoerd en bekend gemaakt over hoe je trauma symptomen kan herstellen in je lichaam. Hierover schreef ik reeds vroeger een verhaal over mijn bezoek aan een lezing van Dr. Gabor Maté.
Waar ik met dit verhaal naartoe wil gaan, is niet naar de personen die de last ondervinden van een lichaam dat “nee” zegt maar naar zijn/haar omgeving.
Want JIJ kan ervoor zorgen dat de persoon in kwestie geen jaar nodig heeft om door de secundaire gevoelens te ploeteren en ineens kan starten met de primaire gevoelens.
Ken je iemand in jouw omgeving waarvan zijn/haar lichaam “nee” zegt?
Dan geef ik graag enkele waardevolle tips als je die persoon wenst te helpen:
1. STOP met adviezen geven
2. Aanvaard dat die persoon met een andere auto rijdt en een andere route volgt
3. Aanvaard dat je niet alles kan begrijpen als je het niet zelf hebt mee gemaakt. En kom naar 1 van mijn lezingen. 🙂
4. STOP met jouw coping gedrag van doen, doen, doen verder door te geven aan die persoon. Want je bent niet iemand door te doen, je BENT gewoon iemand. En dat is genoeg.
5. Aanvaard dat die persoon enkel jouw aanwezigheid nodig heeft, niet jouw goede raad, niet jouw oordeel en zeker niet jouw veroordeling
6. Besef dat jouw oordeel jouw eigen angst is om zelf ook ziek te worden
7. STOP met zeggen: trek het je niet aan. Want als ze het zich niet zouden aantrekken, zouden ze al veel sneller genezen
8. Begrijp dat de route die iemand volgt, geen bewuste keuze is maar een onbewuste keuze. Hierover later eens wat meer détail.
9. Respecteer de grenzen van deze persoon. Een overbelast zenuwstelsel moet ontlast worden door rust, afzondering, verbinding met de natuur, ademhaling, …… Zorg niet voor extra belasting! Praten op zich kan al veel te vermoeiend zijn.
10. Als je dan toch iets wil zeggen, zeg dan: ik weet dat jij je weg zal vinden. Neem je tijd. Vertrouw op jezelf en op jouw gevoel en dan komt alles goed.
Lieve mensen, we moeten het allemaal SAMEN doen. Laat ons elkaar helpen. EN besef dat het niet is omdat je vandaag door het leven dartelt dat de rollen morgen niet omgedraaid kunnen zijn. Zeg nooit: dat zal ik nooit voor hebben! Want voor je het weet, lig je zelf uitgeput in de zetel. Been there, done that.
Waarmee kan ik je helpen?
1. Kom dan naar mijn lezing: Schrijf hier in
2. Download 1 van mijn e-books. De meesten zijn gratis. Klik hier op de link
3. Laat je door mij coachen. Klik hier.
Plaats een Reactie
Meepraten?Draag gerust bij!