Heeft mijn mindervalide kleinzoon beperkingen of mogelijkheden?

Tot mijn 54ste ben ik niet geconfronteerd geweest met handicap of invaliditeit of fysiek en/of mentale beperkingen. Toch niet blijvend. Ik heb 22 jaar de ziekte van chroon gehad. Een normaal ongeneeslijke immuniteitsziekte maar op 1 of andere miraculeuze manier ben ik hiervan bevrijd.

Ik heb een stevige burn out gehad die mij gedurende twee jaar serieuze fysieke en sociale beperkingen heeft opgelegd. Maar door 7 jaar keihard te werken met mijn lichaam en mijn brein heb ik mijn emotionele en mentale blokkades getransformeerd en stroomt mijn levensenergie ondertussen vlotjes.

Wil dit zeggen dat ik geen enkele dag of week meer heb, waarin het leven zwaarder voelt dan andere dagen? Absoluut niet. Ik krijg ook zeker nog uitdagingen op mijn pad die direct een invloed hebben op het al dan niet vlotjes stromen van mijn energie. Door de ervaring die ik heb opgedaan, kan ik hier echter veel beter mee om en ken ik technieken die me helpen de zware energie los te laten. Ik ken ondertussen ook mijn drijfveer, mijn missie, mijn levensthema, mijn blinde vlekken en ik ken ondertussen ook heel goed mijn lichaam. Al deze elementen samen zorgen ervoor dat ik mezelf kan navigeren doorheen deze uitdagingen. Ik ben ook goed omringd door de juiste mensen die mij kunnen helpen om energiedips mee om te buigen. En als ik het dan nog niet weet, vraag ik het aan paarden (::-) Lees mijn vorig blog artikel.

Mijn enige blijvende beperking (grapje) is dat ik klein ben. Groeien in de hoogte gaat niet meer gebeuren, denk ik. Ook niet met mijn manifestatie technieken. Ik kan enkel nog groeien in de breedte 🙂 Deze beperking is eigenlijk enkel lastig als ik ga winkelen in de Colruyt. Zeker als je toiletpapier of keukenrol nodig hebt. Die hangen zo in die netten boven de rekken. Zonder trapje lukt het me nooit als ik niet bereid ben om hulp in te schakelen. Dat heb ik tijdens mijn burn out periode geleerd. “je mag hulp vragen, je hoeft niet alles alleen te kunnen” Gelukkig winkelen er in de Colruyt precies alleen maar grote mensen en is mijn probleem snel opgelost. Voor de rest biedt mijn kleine gestalte eerder voordelen vind ik. Ga maar eens skiën met een nachtbus? Of 12uur in een vliegtuig zitten. Dus wat is een beperking en wat is een mogelijkheid?

Tot op 14 februari 2018, mijn eerste kleinkind werd geboren, Jules. 14 februari: toevallig Valentijsdag, dag van de liefde?

Zoals alle grootmoeders doen, maak je je dan heel der voorstellingen hoe het zou zijn om grootmoeder te worden. Samen met mijn vriendinnen en mijn zus die allemaal grootmoeder werden, smeed je plannen. Je hoorde dan dat het veel leuker is om grootmoeder te worden dan moeder want dan kan je enkel verwennen en heb je geen opvoedkundige taak. Met mijn zus smeedden we plannen om samen met onze kleinkinderen de schoolvakanties in Spanje te gaan doorbrengen. Zodat de kleinkinderen een stevige band zouden ontwikkelen. Net zoals wij hebben gekend met onze grootouders. Zij namen elk jaar hun 14 kleinkinderen mee op ski vakantie. Wij teren nog steeds op deze innige band om elkaar te blijven steunen. Wat een grandioos cadeau hebben we van onze grootouders gekregen. Elk familiefeest is de tijd te kort om alle herinneringen aan die skivakanties te kunnen ophalen. En elk jaar worden de deugnietenstreken die we uithaalden heroïscher en heroïscher.

Drie maand na de geboorte van Jules, zag ik filmpjes van mijn vriendin die luchtballonnen had vastgebonden aan de voet van haar kleinkindje. Wat een pret was dat. Het babytje schopte met zijn voetjes en het spel leverde vertederende beelden op.

Oh, dat wilde ik ook ervaren. Ik bond een luchtballon aan Jules zijn voetjes maar er gebeurde niks. Raar. Hij schopte helemaal niet. Twee maand later probeerde ik het nog eens. Maar nog steeds niet. Raar.

Jules had van bij de geboorte dikkere voeten en benen dan een “gewoon” baby’tje. We wisten niet of het gewoon “anders” was of “abnormaal”. De dokters wisten het ook niet. De ene zei: raar …. maar niks meer. Geen diagnose of zo. Gewoon. Raar. De andere zei: dat komt wel goed. Dat is gewoon opgehoopt vocht. Dat gaat vanzelf weg als Jules begint te stappen. Maar Jules begon niet te stappen. Niet op 1 jaar, niet op 1,5 jaar niet op 2 jaar. Dus heel de familie schoot in actie. Iemand bezocht met Jules de kinesist voor staptraining, ikzelf ontfermde mij over de bezoeken aan de logopedist want ondertussen was ook al duidelijk dat er geen “normale” ontwikkeling was van de taal en de interactie met Jules zijn omgeving. Iemand anders ontfermde zich over lymfedrainage behandelingen want het was ook uitgeklaard dat Jules geen of slecht werkende lymfevaten had waardoor hij dus dikke voeten en benen had. Om nog maar te zwijgen over alle papierwerk dat gepaard gaat met wekelijkse dokters- ziekenhuis- en kinesistenbezoeken. We vormden met z’n allen een sterk team.

Eind december 2020 kwamen dan eindelijk de resultaten binnen van het genetisch onderzoek en het resultaat was even slikken. Jules had een DNA afwijking. (te veel en te weinig chromosomen en chromosomen op de verkeerde plaats, simpel gezegd) Je zou dan denken. Oef, eindelijk gaan we weten waaraan of waaraf. Maar niks was minder waar. Aangezien het nog niet veel voorkwam (Jules was het derde “geval” in Belgie) kon geen enkele dokter zeggen wat nu Jules zijn blijvende mogelijkheden en/of beperkingen zouden zijn. Ging Jules kunnen lopen? Spreken? Communiceren? Zindelijk worden? Fietsen? Lezen? Schrijven? Allemaal onbeantwoorde vragen.

Het enige antwoord was: tijd zal het uitwijzen.

Met andere woorden: de les die wij dienden te leren was: Jules zoveel mogelijk stimuleren in zijn mentale en fysieke ontwikkeling zonder enkele verwachting. Maw: we moesten leren onvoorwaardelijk lief te hebben zonder enig toekomstig doel. We moesten het streven naar resultaat loslaten. Geen plannen meer smeden dat Jules een voetballer zou worden, of een dokter, of een mechanieker, of whatever. Niet fier zijn op hoe goed hij kan lezen, of hoe snel hij kan lopen in de scholencross, of hoe handig hij is met gereedschap.

Gewoon fier zijn op wie Jules is zoals hij is. En leven in het nu. Leven met zijn mogelijkheden nu. Geen plannen maken voor morgen. Geen zorgen maken over zijn huidige beperkingen. Enkel vandaag telt en is zeker. Wat hij morgen zal kunnen, weet niemand. Hoe zijn toekomst er zal uitzien, is onzeker.

Eerlijk? Dat is toch voor iedereen. Iedereen heeft toch een onzekere toekomst. Want dat is nu eigen aan een toekomst. Het is er nog niet. Dus wie kan dan weten, hoe die eruit gaat zien? Maar op 1 of andere manier, weegt het idee dat Jules zijn toekomst onzeker is, zwaarder dan het idee dat ook Louise en Alexe (mijn andere twee kleinkinderen) hun toekomst even onzeker is. Raar.

Ik had tot 6 jaar geleden nooit nagedacht over mogelijkheden en beperkingen. En tot mijn partner Paul plots doodviel 13 jaar geleden, had ik ook nooit nagedacht over zekere en onzekere toekomst.

Zo zie je dat je levenservaringen ervoor zorgen dat bepaalde “concepten” tegen een ander daglicht worden gehouden. Zo leer ik dat bepaalde concepten hoe dan ook maar concepten zijn. Aannames. Gedachten die we voor waar hebben aanvaard. Maar dan gebeurt er vanalles in je leven en dan zijn deze concepten achterhaald. Je moet ze los laten. Je moet een andere bril opzetten.

De bril die ik met veel weerstand heb opgezet, is de bril van het energetische. Van de theorie “alles is energie”, Van “niks is zeker, alles is mogelijk” Van “het is niet omdat je het niet kan zien, dat het er niet is”. Van “weten naar voelen”. Van “niet-weten naar ervaren”. De drang naar zekerheid loslaten. Durven mee bewegen met de stroom van het leven. Niks forceren, bruuskeren. Erop vertrouwen dat alles zin heeft. Dat was en is nog steeds een proces waar veel weerstand op zit. Elke dag wat minder maar toch.

Dankzij dit proces en deze bril kan ik zien dat Jules enkel mogelijkheden heeft. Hij leeft volledig in het nu. Want hij kent geen tijd. Hij weet niet wat morgen is en hij is niet bezig met gisteren. Hij geniet in het moment. Of als hij door zijn autisme te veel prikkels binnen krijgt, dan laat hij duidelijk merken dat het hem niet lukt in die omgeving. Hij is niet bezig met “wat zouden anderen van me denken”, of “oei, ik stel mijn ouders teleur als ik niet mee de zoo van Antwerpen binnen wil”. Hij geeft zijn grenzen heel duidelijk aan. Hij moet aan geen enkele verwachting meer voldoen. Als hij op 2,5 jaar eindelijk kon stappen en op 5,5 jaar eindelijk zindelijk werd, was iedereen laaiend enthousiast en werd het uitvoerig gevierd en werd hij de hemel ingeprezen. Hij verstond er niks van. Hij heeft enkel behoefte aan onvoorwaardelijke liefde. Als ik hem na enkele dagen zee thuis afzette, was hij onmiddellijk in het nu namelijk met zijn speelgoed bezig. Omkijken naar mij, mij nog eens knuffelen, mij bedanken was niet nodig. Ik wist dat hij blij was want hij straalt het gewoon uit. Hij zegt het niet maar hij is het wel. Hij doet niks maar hij is het wel. Heel confronterend om te ervaren hoe “zijn” zo simpel is voor Jules. Terwijl het voor ons zo moeilijk is. Wij hebben steeds to do lijstjes en regeltjes en verwachtingen. Daar heeft Jules geen last van.

Die uitstraling van onvoorwaardelijke liefde raakt niet enkel mij maar ook zijn hele omgeving. Mensen die met Jules in aanraking komen, zijn onmiddellijk besmet door zijn guitige lach en zijn tedere blik. Je voelt gewoon direct dat hij jou volledig aanvaardt zoals je bent. Dik, dun, fancy gekleed of in een aftandse trainer. Hij heeft geen enkel oordeel. Hij kijkt niet uit naar cadeautjes die je al dan niet bijhebt. Hij leeft volledig met zijn gevoel. Je hoeft voor hem aan geen enkele verwachting te voldoen.

Heeft Jules dan mogelijkheden of beperkingen?

Volgens mijn perceptie heeft Jules enkel mogelijkheden.

Enkel, hij past niet in onze maatschappij van beperkingen. En deze vaststelling zorgt voor heel veel stress. Moeilijk een “school” kunnen vinden, de omgeving die hem ziet als iemand met een beperking en dit dus veel te confronterend vindt en dus liever niet met hem in contact komt. Als je met hem naar de kinderboerderij gaat bijvoorbeeld is het een heel huzarenstukje om hem ervan te verhinderen de kippen niet dood te knijpen en hem te leren zacht te aaien. Dan krijg je heel kwade blikken van andere bezoekers. Je krijgt heel neerbuigende blikken van strandgangers toen Jules deze zomer als dik 5 jarige nog een pamper aanhad. Gefezel van omstaanders als Jules aan tafel heel de tijd zit te wapperen met zijn handen, waardoor het ook gebeurt dat er een bord op de grond vliegt.

Als ik dan de bril opzet, die de maatschappij mij heeft gegeven, dan kan ik geen leven creëeren waarvoor ik elke dag uit mijn bed spring. Dan pieker ik over de toekomst van Jules. Dan overvalt mij soms het slachtoffer gevoel “waarom ik? Waarom wij?”. Dan maak ik me kwaad in de reactie van andere mensen. Dan erger ik mij aan de maatschappij van beperkingen waarin we leven. Dan word ik triestig als 1 of andere controle ambtenaar een hele morgen naar huis komt om te controleren of Jules wel degelijk nog niet zindelijk is. Misbruik is er blijkbaar ook in de sector van mindervaliden. Dan kom ik in opstand als Jules geen gehandicaptenkaart krijgt om met de auto te kunnen parkeren op een plaats voor mindervaliden voor de inkom van het zwembad. Je moest me eens zien sukkelen toen ik met Jules watergewenning ging volgen. Conclusie: dat helpt me niet vooruit. Deze manier van denken, zorgt voor een gigantische energielek. En deze manier van denken, lokt mij naar de valkuil om ook van Jules een slachtoffer te maken. Ocharme dat ventje. Als je zijn benen ‘s morgens in zijn beugels dient te rijgen. Of als hij elke dag in een tuig wordt gespiesd omdat zijn bekken scheef groeit. En dat klopt niet. Jules brengt ons zo’n prachtige boodschap. Hij vraagt ook niet om medelijden. Hij doet ons enkel onze ogen openen voor datgene wat wij hebben verleerd. Focussen op ieder zijn mogelijkheden en niet op afgunst, jaloezie, iemand zijn beperkingen.

Dus lieve mensen, als ik hoor “een leven waarvoor je elke dag uit je bed springt, dat is niet realistisch want het leven is niet altijd leuk”. Geloof mij. Ik kan erover mee spreken. Maar dan lees je mijn blogs niet grondig genoeg. Of misschien schrijf ik niet duidelijk genoeg.

Een leven creëeren waarvoor je elke dag uit je bed springt, gaat niet over het controleren van je output maar over het controleren van je input. Het gaat niet om een uiterlijk zo volmaakt mogelijk leven leiden. Het gaat erom om in mogelijkheden te leren denken. Om van bril te durven wisselen. Om te leren kiezen voor wie je bent, wat jouw drijfveren zijn, waarvan je blij wordt, wat jouw taak is in deze maatschappij, wat jij hier te doen hebt, wat jouw bijdrage is aan deze wereld.

Want eens je op deze manier in het leven staat, kan je ook kijken naar de mogelijkheden van anderen en focus je je niet meer op zijn/haar beperkingen. Leer je te ervaren wat sommige situaties je kunnen brengen en niet afpakken. Leer je anders te kijken naar ervaringen die op het eerste gezicht heel pijnlijk zijn. Sta je open voor alles wat is. Wil je je minder bewijzen. Ben je minder gevoelig aan wat anderen over je denken. Wil je niet meer beantwoorden aan wat anderen van je verwachten. Kan je gemakkelijk delen. En deze manier van leven verbindt je met een onuitputtelijke bron van levensenergie die al in jezelf aanwezig is. Maar je hebt nog geen technieken geleerd om ze aan te boren.

Mijn leven heeft ervoor gezorgd dat ik op zoek ben gegaan naar deze technieken. Hoe blijf ik mijn energie bewaren, ongeacht welke uitdagingen mijn pad kruisen. En dankzij deze heldenreis heb ik een eigen methode ontwikkeld die ik de Midli (Mission Driven Living) methode heb genoemd. Dit wil ik jou graag leren. Het zijn technieken die je lichaam en brein trainen. Op zo’n manier dat je in je creatiekracht komt. En deze mogelijkheden hebben we allemaal. Wat ook onze huidige levenssituatie is. Daarom organiseer ik opnieuw een workshop waarin ik jou deze technieken ga aanleren. Het is een must know voor iedereen die van haar/zijn leven een leven wil maken waarin hij/zij volledig zichzelf kan zijn, waarin hij/zij al zijn/haar talenten kan inzetten, een leven met voldoening, een leven waarin hij/zij voelt dat hij/zij een meerwaarde is voor zijn/haar omgeving en op deze manier bijdraagt tot een betere wereld.

Ik werk in kleine groepjes. Dus mis je kans niet. Voel je de roep dat het nu de moment is om de brug over te steken van je leven nu naar een energieker, gezonder, blijer, vrijer, zinvoller, stressvrijer leven? Geef jezelf dan deze training cadeau.

Schrijf hier in en verzeker jouw plaats naar een stralend 2024.