Het verhaal van het handgeschreven briefje in mijn brievenbus

Je bent er weer bij! Zalig. Daarvan droomde ik al lang. Ik wilde graag mensen inspireren en motiveren om terug in hun eigen kracht te geloven. En te vertrouwen op hun eigen intuïtie. En nu, zestig jaar later, is het zover. Eind goed al goed.

Met een gevoel van grote dankbaarheid schrijf ik jou elke zondag een verhaal dat jou hopelijk inspireert om ook op zoek te gaan naar jouw ware essentie? Waarom is dit essentieel? Omdat enkel vanuit volledige verbinding met jezelf, je kan bijdragen tot het grotere geheel. En daar draait het om. We leven op deze aardbol SAMEN. Dit wil zeggen: we zullen het SAMEN moeten doen lieve mensen. Ieder vanuit zijn unieke bijdrage.

Het lijkt zo sprookjesachtig en avontuurlijk om op reis te vertrekken op zoek naar jezelf. En dat is het ook. Maar zelfs sprookjes kunnen gruwelijk zijn. De moeder van Bambi wordt dood geschoten door een jager. Hans en Grietje verdwalen in het bos.

En zo verloopt je leven ook. Herkenbaar? Je leven loopt niet zo vlot, in het slechtste geval wordt je ziek, en dan vertrek je (in het beste geval) op ontdekkingstocht naar jezelf. Maar die tocht is een heldenreis. Het verloopt niet over rozen. Het is een pad van onzekerheid. En rust vinden in die innerlijke onrust is iets wat ons analytisch brein niet gemakkelijk toelaat. En zolang we nog veel te veel belang hechten aan ons rationele brein, geraken we moeilijk vooruit. Want een grote sprong vooruit in je leven is steeds een sprong in het diepe en dus in het onzekere. Dat kan niet anders.

Maar op zo’n momenten gebeurt steeds iets magisch. Op het moment dat je het niet meer ziet zitten, aan jouw lijden lijkt geen einde te komen, de onzekerheid weegt te zwaar, dan plots dalen er steeds engelbewaarders uit de hemel.

Zo zat ik exact vier jaar geleden, op een warme zomeravond op het terras van mijn appartement. Ik had mijn huis verkocht. En hiermee mijn 25 jarige herinneringen aan deze thuis achter gelaten. Ik heb me een appartement gekocht omdat ik mijn hoofd vrij wilde maken. Ik wilde me bevrijden uit de gouden kooi van comfort dat een groot huis met zwembad is voor een alleenstaande.

En het rare is: ondanks dat je voelt dat je de juiste beslissing nam, toch kunnen de gevoelens na zo’n beslissing toch zwaar aanvoelen. Het is dus niet omdat het een JUISTE beslissing is, dat het een GEMAKKELIJKE beslissing is.

Ik zat daar dus te wringen met mijn gevoelens van afscheid. Ik voelde me verloren. Ik probeerde routine te brengen in mijn dag. Dat is een vluchtroute van je brein. Als de toekomst onzeker aanvoelt, zoekt jouw brein naar zekerheden. Zo bezocht ik steevast mijn brievenbus bij thuis komst. Wat onnozel was want mijn brievenbus was steeds leeg. Facturen komen tegenwoordig per mail. De krant lees ik niet meer. En van reclame drukwerk word ik godzijdank gespaard dankzij een prachtige sticker die ik op mijn brievenbus kleefde.

Die brievenbus routine leek ergens op een ommetje om het “thuis” komen wat te rekken want zo voelde het niet de eerste maanden.

Maar die dag was het anders. Mijn brievenbus was niet leeg. Er lag een briefje in. Met de hand geschreven.

“geachte Mevrouw,
Wij zijn uw overburen.
Wij zien dat u een elektrisch bediende zonneluifel heeft;
Wij overwegen dergelijke aankoop ook
Maar wij zouden graag eerst eens even willen komen kijken en horen of u hiervan tevreden bent.
Past het u dat wij eens langs komen?
Bart en Gill”
0475/12.34.56

Ik las het briefje meermaals achter elkaar en keek regelmatig achterom om te zien of het geen candid camera was. Want dit vond ik nu wel heel bizar. En dan twee mannen. Ik dacht gepensioneerde mannen. Want dat doen gepensioneerden. Verhuizen naar een appartement. Ik keek dus drie dagen heel nieuwsgierig uit mijn raam op zoek naar Bart en Gill. Zonder resultaat.

Na drie dagen zoeken en nadenken en twijfelen, want twee vreemde mannen uitnodigen in mijn appartement vond mijn zus veel te gevaarlijk, bezweek ik toch onder de druk van mijn nieuwsgierigheid. Ik pakte het briefje en toetste het gsm nummer in.

Tot mijn verbazing klonk de stem aan de andere kant van de lijn helemaal niet gepensioneerd. Eerder jong. 24 jaar bleek achteraf.

Na herhaling van wat er op het briefje stond, spraken we die volgende zaterdag middag af. Gelukkig scheen de zon en kon mijn elektrisch bediende zonneluifel in perfecte condities geshowd worden. Ik was toch wel wat zenuwachtig moet ik toegeven want ik had aan de telefoon niet naar hun leeftijd durven  vragen.

Je kan mijn verontwaardigde blijk zeker inbeelden toen ik open deed en ik zag dat Bart en Gill respectievelijk 27 en 24 jaar oud waren. Bovendien was een demonstratie van de zonneluifel blijkbaar een fles champagne en wat hapjes waardig toen ik een vluchtige blik wierp op wat ze bij hadden. Na een snelle uitleg ontkurkten wij de fles en lieten onze smaakpapillen verwennen door de hapjes.

Ik voelde direct: deze gasten zijn  twee engelen die net uit de hemel zijn neer gedaald. Ze gaan een belangrijk deel van mijn leven met me mee wandelen. Iets of iemand heeft ze gestuurd om mij door deze moeilijke periode van rouw te helpen navigeren. Wij gaan een sterk team vormen.

Mijn gevoel blijkt te kloppen. Vier jaar later hebben we al menig watertjes samen doorzwemmen en zijn we een zeer hecht team geworden. We steunen elkaar, we stimuleren elkaar om het beste van onszelf boven te laten drijven, we dagen elkaar uit om de betere versie van onszelf te doen ontwaken, we houden elkaar gezelschap, we lachen en gaan op ontdekking, we maken samen kunstwerken, … Kort samengevat: een perfecte combo voor een harmonieuze relatie.

Vorig weekend zijn ze verloofd. En dat hebben ze in beperkte familiale kring gevierd. En……. ik mocht niet ontbreken zeiden ze. Ik maakte deel uit van hun familie vonden ze. En zo gebeurde dat ik vorige zaterdag aan de eretafel mocht plaats nemen en getuige was van de liefde die Bart en Gill samen delen.

Lieve lezer, zo verloopt het leven. Als je alles loslaat, maak je plaats vrij voor iets nieuws. En als je niet pusht en trekt en forceert dan komt er hulp waarvan je nooit had kunnen bedenken vanuit welke hoek. Maar een feit is: je staat er nooit alleen voor. Denk maar eens na over je eigen leven. Welke engelen zijn uit onverwachte hoek jouw leven komen vervoegen? Welke onverwachte wendingen nam je leven en waren achteraf gezien de beste? Wendingen die je nooit zelf zou kunnen bedacht hebben?

Ik garandeer je dat je leven veel moeitelozer wordt als je leert vertrouwen op het onzekere. Als je je volledig overgeeft aan jouw levenspad. Als je gaat samen werken met wat jouw energetische blauwdruk voor jou in petto heeft. Want het is op deze manier dat ons lichaam functioneert.

Ons lichaam is een transformator van energie. En zodra deze energie dezelfde frequentie heeft als onze energetische blauwdruk, komt ons leven in een flow. Is er nog ruis op deze lijn? Dan trek je situaties en mensen aan die jou de kans geven deze lagere frequentie te transformeren naar de frequentie van jouw blauwdruk.

Zo bouw je je relaties op. Deze relaties (met je ouders, met je kinderen, met je buren, met je collega’s, met de natuur, ….) zorgen ervoor dat jij de kans krijgt om energie van lagere frequentie te transformeren.

Wil je een energieker, vrijer, blijer, zinvoller leven? Denk dan eens in termen van energie. Succes!