Doe nu eens normaal. Van thuis te zitten, ga je ook niet beter worden hoor. Je moet blijven buiten komen. Je moet bezig blijven. Je mag je niet isoleren.

Lieve, lieve mensen. Ik weet het hoor: het is met de beste bedoelingen. je wil iemand helpen die zich “slecht” voelt. Maar heb je zelf al eens te maken gehad met een overbelast zenuwstelsel? Spreek je uit ervaring? Dan weet je dat alle bovenstaande raadgevingen olie op het vuur zijn. Je maakt het enkel nog meer onmogelijk voor de persoon om zijn/haar zenuwstelsel te ontlasten.

Als je dan toch iets moet mankeren, dan hoop ik voor jou dat het fysiek is. Een sleutelbeen breken of erger nog een been moeten amputeren of zelfs kanker. Heel je omgeving verenigt zich om jou te helpen: eten maken, naar de winkel gaan, gezelschapsspellekes komen spelen, je naar de dokter brengen, met jou gaan wandelen (in de rolstoel). Geen enkel probleem. En als je twee benen bent verloren in een verkeersongeval dan begrijpt iedereen dat je niet meer kan trainen voor een marathon. Ze spreken er dan ook niet over en geven je tenminste geen schuldgevoel dat je niet je best doet en dat je toch eens moet proberen.

Als je zenuwstelsel overbelast is en je hierdoor slaapstoornissen krijgt, angstaanvallen, chronische stress enz… dan krijg je dikwijls enkel maar oordelende en veroordelende blikken. Je omgeving zegt soms letterlijk dat je je zelf zot maakt met je eigen gedachten. Natuurlijk. Dat is één van de symptomen van een overprikkeld brein: je kan niet meer relativeren. Alles maar werkelijk alles geeft een stressreactie. Dat is nu éénmaal hoe je herkent dat je zenuwstelsel overbelast is.

En iedereen weet wat goed is voor jou. Ze raden je vanalles aan dat je nog zieker maakt. Je zenuwstelsel is overbelast doordat je brein overprikkeld is en wat raden mensen aan: stop zeker niet met werken, wat ga je een hele dag doen thuis? Je moet blijven buitenkomen want sociaal contact is goed voor jou. Blijf vooral veel sporten want je lichaam moet in beweging blijven. En ga zo maar door. Lieve mensen, mensen met een overprikkeld brein KUNNEN dat NIET. Het is niet dat ze dat niet willen, maar ze KUNNEN het NIET.

Lieve mensen, aub begrijp nu eens dat mensen die last hebben van angstaanvallen, van slaapstoornissen, van chronische stress, eerst de tijd moeten krijgen om hun zenuwstelsel te ontlasten. En dat wil dus zeggen: zo weinig mogelijk prikkels voor het brein. Dat wil dus zeggen: niet werken, niet naar de winkel gaan, niet sporten (wel bewegen op lage hartslag), niet in groep op café gaan, niet netflixen….. Is dat lastig? Ja. Gaan ze piekeren? Ja. Gaan ze zich slecht voelen? Ja. In plaats van advies te geven, ga eens op bezoek. Neem een bloemeke mee. Of drink samen een theeke. Stel voor om samen een wandeling te maken. Neem eens iets lekkers mee. Stel voor om eens te koken. Of stuur regelmatig een bemoedigend SMS’je. Laat voelen dat je aan ze denkt. Zoals je zou doen bij iemand die iets fysieks mankeert. Iemand die net geopereerd is bijvoorbeeld en een zware revalidatie te wachten staat.

Aanvaard dat een persoon met een mentaal issue in eerste instantie enkel baat heeft met zo weinig mogelijk prikkels. En aanvaard dat het een tijdje kan duren. Mensen met een overbelast zenuwstelsel hebben meestal al veel te lang gewacht om actie te ondernemen. Ze voelen schaamte. Ze voelen zich een zwakkeling. Ze voelen zich niet normaal. Ze voelen zich niet begrepen en veroordeeld. En besef dat al je goede raadgevingen ze nog meer stress bezorgt en ze nog verder weg duwt van herstel.

En als deze mensen dan beginnen met mediteren, met ademhalingsoefeningen, met Yoga, met het zoeken naar een psycholoog… Bestempel ze dan niet als “raar”. Doe aub moeite om begrip op te brengen. En geduld. En compassie. En aandacht. En liefde. En warmte. En geborgenheid. En geef deze mensen een gevoel van veiligheid. Dat is wat ze nodig hebben. Zodat ze zonder schaamte, zonder schuldgevoel hun brein kunnen laten rusten. Want dat is de eerste stap naar herstel.