Hoe vier jij je verjaardag het liefst?

Donderdag 5 Oktober was ik jarig. 59. Mijn verjaardag vier ik heel graag met mijn “gezin”. Al enkele maanden geleden spraken we over mijn verjaardag en wie, wanneer, wat?Dat is wel nodig want mijn gezins whatsapp telt ondertussen 13 kinderen en mezelf. 🙂

Mijn gezin is in 1988 gestart met 1 kind. Er volgden er nog 2. Na een relatiebreuk herenigden we ons in een hersamengesteld gezin zoals dat zo mooi heet. En zo kwamen er 2 stiefkinderen bij.

Tot op een avond mijn dochter thuis kwam van school. De mama van een meisje van haar klas was plots overleden. De papa was door dit plotse overlijden even het noorden kwijt. En nu kon Noémie nergens naartoe. Ze had geen familie waar ze terecht kon. Paul en ik keken elkaar aan, we rekenden snel: 5 + 1 = 6. Geen echt verschil oordeelden we zonder aarzelen. En zo vervoegde diezelfde avond nog Noémie ons “gezin”.

We richtten de kamers een beetje anders in. We wilden graag Noémie haar privacy geven. Dus de jongens legden we samen op 1 kamer per leeftijd.Of dat Noémie er altijd zo blij mee was om als kind alleen in zo’n groot “gezin” terecht te komen, weet ik niet maar soit: warmte, geborgenheid, veiligheid, liefde, aandacht hadden we voldoende om te delen. Ze nam er graag de drukte van 4 ADHD’ers bij. En lukte het even moeilijk, dan kon ze zich altijd terug trekken in haar kamer.We bereidden samen de uitvaart van haar mama voor.

En ik regelde al de administratieve zaken die zo’n plots overlijden met zich mee bracht. Het werden bewogen tijden. Want niet veel later (ik herinner me eigenlijk niet meer of het maanden of jaren zijn, straf), overlijdt Paul plots. Hartritmestoornissen leidden naar een plotse hartstilstand. Hulp kon niet meer baten.

Daar waar mijn kinderen de behoefte hadden om afstand te nemen van het verdriet, voelde Noémie juist heel erg behoefte om dat afscheid samen met mij te verwerken. Het plotse overlijden van haar moeder en de gevolgen voor haar vader hadden zo veel tijd en energie gekost dat Noémie nog niet toe was gekomen aan de rouw voor het verlies van haar mama. Samen rouwen met mij, deed haar deugd: zei ze. Die periode had haar geholpen haar rouwproces voor het verlies van haar mama te kunnen starten.

Zo zie je: gedeelde smart is halve smart.Tijd heelt alle wonden, zeggen ze. Dat klopt niet helemaal vind ik. Maar tijd verzacht wel. Zo brak de moment aan dat Noémie en haar vader intrek namen in een appartement dat we voor hen hadden gevonden. Ik schakelde eigenlijk mijn hele familie in want het appartement grensde aan dat van mijn vader (zelfde gang) en lag twee verdiepingen boven dat van mijn zus. Dus 8 ogen, 4 harten, 8 armen meer om voor Noémie en haar vader een geborgen omgeving te creëeren.

Het verdriet van het verlies van zijn vrouw was echter zo ondraaglijk groot en het verlangen om terug herenigd te worden was zoooo sterk, dat niet lang nadien ook de vader van Noémie vertrok naar zijn laatste bestemming.En zo bleven we, herenigd met zo veel mogelijk familie, elkaar steunen, elkaar omarmen, elkaar begrijpen, elkaar troosten, elkaar moed inspreken. Gewoon, er voor elkaar zijn.

Die periode heeft me geleerd dat je “gezin” niet groot genoeg kan zijn.”It takes a village to raise a child” Volgens de wikipedia wil dit zeggen “You need an entire community of people to provide for and interact positively with children for those children to experience and grow in a safe and healthy environment”

En dat ondervind ik dagelijks. Ons gezin is ondertussen verder gegroeid met nog een stiefkind, een hele resem schoonkinderen, drie kleinkinderen. En recentelijk hebben twee buurjongens zich ook aangesloten bij ons “gezin”. Ze vonden het wel een heel fijn idee om omgeven te zijn door zo veel “familie”. Gooi daar dan nog een aantal petekinderen bij en jullie zullen begrijpen dat afspreken om mijn verjaardag te vieren, een hele organisatie is.

Om nog een anekdote te vertellen hoe ik er tegenover sta: Ik zat deze zomer na een padel wedstrijd op het terras van de sportclub. Mijn zoon had ook net gepaddeld met een hele resem vrienden. Ik ging ze even gedag zeggen en ze lachen al want ik noem ze allemaal “zonekes”. Bleek dat 1 van zijn vrienden in een lastige periode zat. Maar niet getreurd, moedigde mijn zoon hem aan: “je kan altijd in onze “gezinswhatsapp” aansluiten hoor. En hij gaf hem een schouderklopje.”

Lieve mensen, we gaan het toch allemaal samen moeten doen hoor. Dus heb je liefde, aandacht, ruimte, geborgenheid, veiligheid, rust over om te delen? Kijk dan even verder dan de kinderen die uit je buik komen of uit je …. (voor de vaders). Er zijn er wel die wat extra’s kunnen gebruiken.

En hierin ligt nu juist mijn motivatie om te doen wat ik doe namelijk mensen leren hoe ze een stralend leven kunnen creëeren waarvoor ze elke dag uit hun bed springen.Want als je je goed in je velt voelt en je leidt een stralend leven, dan krijg je meer en meer het gevoel dat je veel hebt om te kunnen delen.

Mijn MIDLI (Mission Driven Living) methode helpt je om te leven in de juiste volgorde namelijk -> 1. ZIJN -> 2. DOEN -> 3. HEBBEN -> 4. GEVEN. en in deze laatste fase schuilt je onuitputtelijke energie en geluk. En als we kunnen delen, dan geniet heel onze omgeving ervan. Wat is er mooier dan samen te werken en ervoor te zorgen dat we samen vooruit gaan?

Alleen een verjaardag organiseren met je hele gezin wordt een beetje moeilijker 🙂