50 bloemekes geel (met dank aan Elke voor de titel)

Zomer betekent voor mij zo veel mogelijk onderweg zijn met mijn Camper. Ik geef toe dat ik warmer en minder nat weer leuker vindt, maar ja, tot zover kunnen we dit (nog niet) controleren. Misschien komt er nog wel een tijd dat we ook invloed kunnen uitoefenen op het weer. Ik denk dat vooral de boeren hier blij zouden mee zijn. Want voor ons is te nat of te koud of te droog of te warm, niet fijn maar voor een boer bepalen de weersomstandigheden hun inkomen. Dus van leren leven met het leven zoals het is, gesproken. Daar moeten boeren krakken in zijn anders doen ze geen oog dicht.

Na een weekje kamperen met mijn kleindochter, vertrok ik vorige week voor een weekje Frankrijk met Elke. Vorig jaar vergezelde ze mij ook reeds op een tocht door de Morvan. Over onze reiservaringen schreef ik vorig jaar dit verhaaltje.

Last minute wijzigde we onze plannen. Onze droom was vorig jaar al om door het zwarte woud te trekken. Maar het weer besliste anders. Ook dit jaar wijzigden we onze rijrichting van noord naar zuid. Het leuke van mijn Camper is dat je op 10 minuten vertrokken bent. Het nadeel (als het regent) is dat het vrij compact is, dus dat je voor 100% buiten leeft. Dus als het regent, zit je écht wel op elkaars schoot in de Camper. En dat ervaar ik als uitdagend. Ik woon al enkele jaren alleen en dus deel ik bijvoorbeeld ook mijn bed niet. En nu slapen we met zijn tweetjes een hele week in een “bed” van 114 op 180. Dat is een aanpassing, geloof mij. Gelukkig snurkt Elke niet, ze wroet ook niet en ze moet ‘s nachts niet naar het toilet. Elke heeft met mij minder geluk wat dit laatste betreft. 😏

Het zalige om met de camper onderweg te zijn, is dat je geen plan hoeft te hebben. Je kan gewoon dag per dag kiezen. Onze reisroute was dan ook gespreksonderwerp nummer 1 van de dag. Naar waar rijden we? Waar parkeren we ons? Is er een bakker in de buurt. Meer handelszaken kan je in Frankrijk niet verwachten. Heel veel zaken zijn gesloten. Blijven we hier staan of trekken we verder? Staan we rustig?

Bij deze keuze speelden de weersvoorspellingen een doorslaggevende rol. Ook in midden Frankrijk was het weer niet stabiel en lokaal onweer wilden we graag vermijden. De buienradar raadplegen was een dagdagelijkse bezigheid die ik wijselijk aan Elke delegeerde. 

In Frankrijk mag je overal minstens 1 nacht vrij overnachten, dus of er al dan niet Campings zijn, is geen enkele zorg. Maar de aanwezigheid van een meer daarentegen is een must.  Elke en ik, zijn absolute liefhebbers van natuurzwemmen.

Dus de keuze om richting Le Brenne te trekken, was niet moeilijk. Le Brenne wordt omschreven als het gebied van de 4000 meren. Dus keuze zat. Dachten we. Wat we niet hadden gelezen, is dat het op 1 na allemaal (privé) visvijvers zijn. En dat vissers niet echt happig zijn op menselijke zwemmers. Dit mochten we al ondervinden na onze eerste nacht. We stonden er aan een prachtig meer, helemaal alleen. Dus het meer lonkte naar een plonske. Tijdens het ontbijt verlekkerden we ons op die frisse duik. Maar de boswachter, daar werd hij Maitre de peches” genoemd, stak aan stokje in onze wielen. “Baignade interdite”. Meer woorden wilde hij er niet aan vuil maken. Hij had wel een cursus geweldloze communicatie gevolgd denk ik want hij vervolgde zijn commando met “Nous sommes bien d’ accord?” Jullie vermoeden het al waarschijnlijk: wij voelden duidelijk dat we geen keuze hadden en knikten beide bereidwillig “Bien sur, Monsieur” Kort nadien begon het opnieuw te regenen en ons besluit was snel gemaakt. We zakken verder af op zoek naar de zon.

Onze tweede stop, klonk nog meer veelbelovend. Vlak naast een kabbelend riviertje. Ook hier bleven we op onze honger naar een frisse duik zitten. Een bordje “baignade interdite” liet onze zwempakken onaangeroerd in de Camper liggen. Een lekkere warme bakker en een perfect schoon toilet naast de kerk (dank je wel Frankrijk) wisten onze teleurstelling snel uit.

Die dag fietsten we door een prachtig landschap, ver weg van de drukke banen, bossen die zich afwisselden met korenvelden en zonnebloemvelden, en dit allemaal in een een décor van 4.000 meren. Het tempo van onze fietstocht (zie strava) laat al vermoeden dat er duidelijk sprake is van “slow biking” als onderdeel van onze “slow traveling” reis. Wie mij goed kent, twijfelde daar zeker niet aan. Trainen en afzien staan niet meer in mijn woordenboek. Ik kan het niet meer opbrengen. In mijn vrije tijd wil ik graag mijn batterij opladen en dit doe ik het meest efficiënt door mijn zintuigen te prikkelen. Zien, horen, ruiken, voelen, proeven en evenwicht bewaren. Voor dit laatste is fietsen natuurlijk een ideale techniek. Dit betekent waarschijnlijk wél dat ik kortelings mijn iCloud opslag abonnement zal moeten verhogen. Ik kan niet tellen hoeveel reigers, bloemen, wolken, zwanen, koeien, eenden, ik op mijne fotokodak heb vastgelegd.

Wat zo zalig is om met de Camper op reis te vertrekken is het instant effect op je begrip “TIJD”. Door de focus te houden op het moment, tijd te nemen om te ervaren, je zintuigen bewust te prikkelen, te leven met het ritme van de natuur, lijkt een dag 48 uren te duren. Je komt uit een ratrace waar tijd je vijand is. Je stapt de Camper in. En in 1 seconde wordt “TIJD” jouw bondgenoot.

Onze ijskast was rijkelijk gevuld met heel wat lekkers. Samen afwassen en afdrogen zoals een 30 jarig getrouwd koppel. Wat kibbelen of liever gezegd van gedachten wisselen over onze plannen van de volgende dag. Douchen is gewoon een emmer water over je hoofd kappen. Gezelschapsspelletje spelen. En om de dag te eindigen, een avondwandeling naar de kerk. Niet voor in de kerk maar naast de kerk: het toilet.

Als je zo goed als 1 wordt met de natuur, prikkelt dit ook je fantasie. Iets wat je in het dagdagelijkse leven amper kan, wordt nu een makkie. Zo fantaseerden we in welke verschijning we in een volgend leven wilden terugkomen.

Elke koos voor een eend, ik koos voor een zwaan. Geïnspireerd door onze omgeving misschien? En toeval of niet. De nacht na onze fantaseersessie parkeren we naast een meer. Je kan het al raden: met wel honderden zwanen (of toch ongeveer 🤓)

Ik bespaar jullie de détails van onze fantasie. Anders ben je vanmiddag nog aan het lezen. Samengevat: Elke was een echte eend en ik een echte zwaan.

Wat in een dagdagelijkse routine zo veel moeite kost en zich nu als vanzelf aandient, zijn allerlei spontane initiatieven om nog meer te vertragen. Want geloof mij (zie strava): onze wandelingen waren trager dan traag. En dat kwam omdat we op het lumineuze idee kwamen om zo veel mogelijk (liefst 50) verschillende soorten gele bloemetjes te spotten op onze wandeling. Dankzij onze parate kennis (lees obsidentify app) wisten we er 19 op camera vast te leggen. We vroegen ons af: wie heeft toch al die verschillende namen bedacht?

– Slaapmutsje
– Geel zonneroosje
– Klein streepzaad
– Kandelaartoorts
– Zwarte mosterd
– Sierlijk vetskruid

Om er maar enkel te noemen.

Aanvankelijk leken we door een weide met allemaal dezelfde gele bloemetjes te lopen. Maar toen we ze van dicht begonnen te observeren en identificeerden, konden we er uiteindelijk 19 verschillenden onderscheiden.

En dit is in de praktijk gebracht wat ik theoretisch “bewustzijnsverruiming” noem. Niet alles is wat het lijkt. We moeten bereid zijn om te observeren vanuit het niet-weten en te ervaren. En dan pas gaan we merken dat er zoveel meer is dan we oorspronkelijk dachten.

Met diezelfde ingesteldheid moeten we naar onszelf kijken. Ben ik wel écht wie ik denk te zijn? Durf ik te geloven dat ik zo veel meer ben dan ik durf te bedenken. Durf ik mijn grootsheid zien? Durf ik volledig mijn eigen ruimte innemen?

Op deze vragen kunnen we enkel antwoorden krijgen als we tijd nemen om te vertragen. Daarom dat je lichaam een geniale truc heeft bedacht: een burn out of een depressie. Jouw lichaam legt je volledig plat zodat je niets anders meer kan DOEN dan ZIJN. Voelen en ervaren. En vertragen. En vanuit het geen raad meer weten, terug tijd krijgen om te VOELEN. En opnieuw gaan samenwerken met ons lichaam via onze zintuigen.

Ons lichaam is geniaal lieve mensen. En als het niet meer doet wat wij zouden wensen dat het doet dan komt dat omdat we het niet geven wat ons lichaam nodig heeft. We overbelasten ons zenuwstelsel waardoor onze hormoonhuishouding in de knoop geraakt en uiteindelijk heel ons lichaam begint te haperen.

Dus lieve mensen: zie jouw lichaam als jouw bondgenoot. Het is jouw tempel. Jouw voertuig waarmee je door het leven rijdt. Luister naar haar signalen en werk er mee samen. Dit is de enige keuze die je hebt als je gezond wil blijven.

Voel jij dat je het roer wil omgooien? En voel je aan dat het voor jou nu de juiste moment is om je door mij te laten begeleiden? Neem dan vandaag nog de beslissing en neem contact op.

1. Download hier mijn gratis e-book.
2. Nodig me uit als spreker. Voor je collega’s, vrienden, klanten. Ik beloof dat het een boeiende avond wordt.
3. Kies voor mijn 1 op 1 coachings waar ik zeer intensief en efficiënt jouw grenzen doorbreek zodat jij in je volle licht kan stralen.