Getuigenis: An arrow can only be shot by pulling it backward

In een vorig blog sprak ik al van een verplichte rust dat iets of iemand ons oplegt. Als we zelf niet naar ons lichaam willen luisteren, zorgt iemand anders er wel voor dat we verplicht worden te stoppen met “doen” zodat we tijd nemen om ons te resetten en opnieuw leren om gewoon te “zijn”. We leren terug ons lichaam te lezen en te voelen: waarvan worden we blij, waaraan verliezen we energie, waarvan springt mijn hartje op, wat zijn mijn levensdoelen, welke waarden en normen wil ik nastreven, waar is mijn pad?

Hoe dichter bij huis, hoe beter we de weg kennen. Als we te ver zijn afgedreven van ons pad, kunnen we simpele vragen zoals “schets eens hoe je ideale week eruit ziet zonder enige realiteit voor haalbaarheid” niet eens meer beantwoorden. We kunnen niet meer dromen van onze ideale job want we weten niet meer wat ons gelukkig maakt. We hangen te veel af van externe omstandigheden die ons gelukkig maken zoals de kinderen, een enthousiaste echtgenoot, enz… Maar het geluk binnen in ons weten we niet meer te vinden. Waar is dat kindje in ons gebleven dat kon stralen van geluk met de voetjes in de zee? We zijn het in de loop van ons leven kwijt geraakt doordat we ons te veel hebben laten leiden door onze opvoeding, onze maatschappij, de druk van buitenaf om te beantwoorden aan dat wat anderen van ons verwachten. En gelukkig is er dan iets dat aan de handrem trekt en stop zegt aan de automatic buffalo die opstaat en de dag volgens routine afwerkt.

Als onze levenspijl hard achteruit wordt getrokken, voelen we ons neerslachtig, moe, futloos, ziek, zonder energie. Maar weet dat deze pijl eenmaal terug vertrokken niet meer te stoppen is en recht naar zijn doel wordt afgevuurd. Je lichaam maakt zich klaar voor de roos. We worden beloond voor deze periode van stilte.

Vergelijk het met een atleet die zich voorbereidt op de olympische spelen: Hij gaat in afzondering, focust zich, zet zich op een dieet, traint zijn lichaam, ziet af, verlegt zijn grenzen, zorgt voor rust zodat zijn lichaam kan recupereren, gaat op stage, bereidt zich mentaal voor, laat zich professioneel begeleiden,  en werkt heel gedecideerd naar dat ene doel toe.

Voor mezelf was 2017 een jaar van de platte batterij. 2018 vond ik al terug de moed om krachtig door te stappen. Vastberaden om in de roos te schieten. Ik ben ervan overtuigd dat ik dit haal. Zelfreflectie is hard, pijnlijk, confronterend, vermoeiend maar het wordt beloond en het resultaat zal er zijn. Ik vertrouw erop dat hoe dichter ik terug bij mijn pad kom, hoe gemakkelijker het zal worden om keuzes te maken die mij terug zin doen krijgen. Ik voed terug het kind in mezelf en dat zal haar vruchten afwerpen.

Getting out is going in.