Stop Complaining, Start Creating

Vorige week ging ik eten met Rudi. Rudi is de voorzitter van mijn fietsclub, het Casino Cycling team Knokke. Deze club telt 1500 leden en is daarmee veruit de grootste recreatieve fietsclub van Europa.

Ik moet je niet vertellen dat zo’n club runnen, geen jobke is dat je tussen de soep en patatten doet. Ze hebben zelfs een eigen winkel waar nieuwe leden hun kledij kunnen afhalen. Ze organiseren drie grote evenementen per jaar waaronder the night of de casino’s waar 500 dansklare fietsers de nacht van hun leven beleven. En ja, ook dit evenement organiseert Rudi samen met zijn rechterhand Annemie gans alleen met hun twee 😅 Rudi en Annemie toveren de Grand Casino om tot een feeërieke danstempel waar gewezen Boccaccio klein bier tegen is.

Om maar te zeggen: niks is Rudi te veel gevraagd. En ….. hij doet dit allemaal 200% vrijwillig. Zot zijn doet niet zeer 😂 Je ziet waar een innerlijke drijfveer en passie allemaal toe in staat is.

Rudi heeft energie te veel (ondanks zijn drie jobs) en de lach op zijn gezicht is erin gesleten denk ik want als je Rudi ziet, zie je een glimlach.

Maar afgelopen zondag was het anders. Hij zag er (dit vindt hij zeker niet leuk dat ik dit schrijf) 10 jaar ouder uit. Zijn glimlach had plaats gemaakt voor zorgen.

Logisch dacht ik: Rudi zijn appartement was drie weken geleden uitgebrand. Dus buiten zijn hoorapparaten (Rudi is voor 92% doof waarvan hij zelf zegt dat hij nog voor 8% hoort 🤗), zijn gsm en zijn sleutels van zijn wagen en zijn motto, die hij in de rapte nog kon meeritsen, zag hij zijn hele hebben en houden in rook opgaan.😫

Toen ik hem erover aansprak zei hij: “ik heb al voor heter vuren gestaan” en terug die glimlach. Straf dacht ik: Rudi was de laatste die ze geëvacueerd hebben want doordat hij zo goed als doof is, hoorde hij het brandalarm niet. Zijn nachtelijk bezoekje aan het kleinste kamertje heeft hem wakker geschut en gered. De brand was ontstaan net onder zijn appartement dus de brandweerlui konden pas veel later zijn appartement bereiken. Hij werd dus net op tijd spontaan wakker en natuurlijk kan je je voorstellen dat het even schrikken is als je niets vermoedend uit je bed sluipt richting badkamer en je dan merkt dat je voordeur in brand staat. Hij ritste snel zijn oren (oorapparaat) mee en via zijn terras werd hij geëvacueerd.

Het voorval had hem doen beseffen dat hij zeer kwetsbaar is met die handicap maar ik had het gevoel dat deze levensbedreigende situatie hem eigenlijk niet echt van zijn voetstuk had geslagen. Er was iets anders dat aan hem knaagde.☹️

En niet veel later in het gesprek kwam het eruit.

Ann, zei hij, kan jij dit begrijpen?

Mensen schrijven vrijwillig in in onze fietsclub, Dus ik ga er vanuit dat ze fietsen leuk vinden😊
ze fietsen m.i. om zich te ontspannen
we fietsen elke dag (letterlijk, exclusief op kerstmis en op 1 januari),
we rijden in zes groepen dus voor elke snelheid wat wils,
elke groep wordt begeleid door een mottard,
elke groep heeft minstens twee wegkapiteins,
elke kapitein is verbonden met een radiosysteem voor de communicatie onderling en met de begeleidende mottard,
elke kapitein wordt opgeleid om eerste hulp te kunnen toedienen,
we hebben vorig jaar voor elke groep een AED toestel gekocht en deze beslissing kwam niet te vroeg want we hebben er vorig jaar een leven mee gered,
het jaarlijkse lidgeld bedraagt 60€ en daarin zitten gratis kousen inbegrepen en verzekering,
we fietsen in de mooiste omgeving van Vlaanderen,
na de rit kan er nagetafeld worden in ons clubcafé, ………

En wat hoor ik de laatste tijd: enkel klagen en zagen. En dat zuigt me helemaal leeg. Ik word er zo moe van. Ik kan het niet begrijpen. We hebben alle ingrediënten om er elke dag een feest van te maken. Ik ben ten einde raad.

Ik had zelfs het gevoel dat hij zin had om de handdoek in de ring te gooien. Zo diep zat het hem. 🤨

En toen ik die wanhoop in zijn ogen zag en zijn gezicht samentrok van het gevoel van machteloosheid, voelde ik in mezelf de sprankel oplichten en de zin bevestigd zien, waarom ik doe wat ik doe.

Mensen zijn vervreemd van wie ze zijn, van hun kernwaarde, hun drijfveren, hun talenten. Ze voelen niet meer wat ze aan de wereld rond hen kunnen geven want mensen voelen zich leeg. Ze voelen alsof ze niks meer te geven hebben. Ze zijn uit verbinding geraakt met henzelf waardoor ze zijn beginnen focussen op alles wat er rond hen gebeurt. En die omgeving proberen ze dan in alle macht te controleren. En dat lukt natuurlijk niet, waarop mensen overschakelen naar overlevingsmodus. Volledig uit verbinding met zichzelf en hun omgeving trekken ze ten strijde op zoek naar een beter leven.

Maar zo werkt het niet lieve mensen. Onze natuurlijke staat van zijn, is om het samen te doen. Mensen zijn kuddedieren. We zijn van nature gemaakt om in groep te leven. Een groep waarin iedereen doet waar hij/zij goed in is. Ensamen geraken we dan vooruit.

In die volgorde moeten we leren leven. Eerst verbinden met wie we zijn (wat zijn onaf talenten, onze behoeften, onze drijfveren, …) Vanuit deze verbinding ondernemen we acties. Dit zijn geïnspireerde acties. Acties die voortvloeien vanuit onze natuurlijke staat van zijn. Dankzij deze acties krijgen we geld, voldoening, geluk, vrijheid, vitaliteit, lichtheid, …. En dit vloeit zo moeiteloos naar ons toe dat we ons bereid voelen om het te delen met onze omgeving. Uit dit delen putten we dan onze onuitputtelijke levensenergie om ons verder te verdiepen in onze natuurlijke staat van zijn en zo bouwen we een opwaartse spiraal van positieve energie binnenin onszelf. Dit heten we onze flow.

En als we onze flow zitten, dan betekent dat dat we in onze creatiekracht zitten. En dan hebben we geen tijd meer om te klagen en te zagen en te roddelen en te vergelijken en te strijden. Dan zijn we het beste van onszelf aan het neerzetten ten dienste van onze omgeving. En op deze manier wordt het leven leuk.

Na ons etentje ging ik extra gemotiveerd naar huis. Ik voel dat ik van binnenuit wordt gedreven om verder mijn bijdrage te leveren door mensen terug aan te leren hoe ze zelf een leven kunnen creëeren waarvoor ze elke dag uit hun bed springen. Want anders gaan we Rudi en gelijkgestemde Rudi’s kwijtraken.

Ik geef boeiende en interactieve lezingen over dit creatieproces dat ik de MIDLI (Mission Driven Living) Methodeheb genoemd. Deze methode (die wetenschappelijk is bewezen) draagt duurzaam bij tot onze fysieke en mentale gezondheid. 

Wil jij ook graag je steentje bijdragen? Nodig me dan uit als spreker voor je gasten, je familie, je vrienden, je collega’s, je klanten, …. Ik bezorg jullie een inspirerende en boeiende avond. En jullie gaan naar huis met tonnen energie.Stop Complaining, Start