Rudi Lippens brengt zijn gezond boerenverstand naar het mondaine Knokke

My Radiant Life Academy
meets
Radiant people.

Interview met Rudi Lippens. 

Ik fiets het weekend in de grootste wielerclub van Europa. De casino’s zoals ze in de volksmond worden genoemd. Met 1430 leden, bolderen we door de polders rond Knokke.

Vorige week verscheen er een artikel in de Grinta over onze wielerclub. Een heel mooi artikel. Maar wat me verbaasde, zeer weinig informatie betreffende de trekker van deze fietskar, Rudi Lippens, de voorzitter. Ik hoor in de wandelgangen (lees: in het café) dat Rudi en de casino’s eigenlijk 1 woord is. Hij staat op met de casino’s en gaat slapen met de casino’s. Oei, ocharme zijn vrouw en kinderen hoor ik jullie al zeggen. Maar die heeft hij niet 🙂

Wat me al opviel vanaf ik lid werd van de club is dat Rudi geen tafelspringer is. Je ziet hem altijd maar van links naar rechts en van achter naar voren rennen: radio communicatie afstellen, nieuwe leden nog snel kledij geven zodat ze nog de dag zelf kunnen meerijden, Gaston briefen die door de micro instructies dient te geven aan zowat gemiddeld 300 aanwezige fietsers, de wegkapiteins een hart onder de riem steken, de motards briefen, ….Maar dit allemaal achter de schermen. Rustig een praatje slaan over koetjes en kalfjes is niet aan hem besteed. Ik vroeg me al lang af: wat drijft die man om als vrijwilliger naast de “leuke” activiteiten ook al de shit van 1.430 leden op zijn schouders te dragen. En aan de eeuwige smile en grapjes kan je niet merken dat hij hieronder gebukt gaat.

Ik googelde naar zijn profiel (journalisten bloed) en las tot mijn verbazing dat hij naast voorzitter van de Casino’s ook nog werkplaatsleider is en ook nog landbouwer.

Als radiant life coach heb ik een overmatige interesse in wat er leeft in “radiant people”. Ken je dat? Mensen die passeren of ergens binnenkomen en je kan niet anders of je hebt ze gezien of gevoeld. Ze stralen een ongelooflijke energie uit. Ze hebben die brede smile op hun gelaat. Ze voelen zich zelfverzekerd. Je voelt dat ze ergens voor staan. Ze stralen een charisma uit. Kortom “stralende mensen” laten niemand ongeroerd.

Ik raap dus al mijn moed bij elkaar en bel hem zondag middag op.

Ik had mijn gesprek goed voorbereid want ik had al door dat Rudi een man is van weinig woorden. Ik probeerde dus super kort uit te leggen wie ik was, wat mijn doel van deze telefoon was, en of hij openstond voor een interview.

Ik had het snel afgerammeld en in mijn perceptie kreeg ik niet snel een antwoord. Dus ik dacht: hij zal me niet goed verstaan hebben. In die valkuil trap ik dikwijls. Ook in de video’s die ik opneem. Om er zeker van te zijn dat de luisteraars het goed hebben verstaan, blijf ik mijn standpunt tot vervelens toe herhalen. Waarop mensen dus afhaken want als je het binnen de minuut niet kan klaren, zijn mensen al weer met hun aandacht ergens anders. Een werkpuntje dus.

In dit geval was het net iets anders want zo bleek nadien. Het klopt inderdaad dat Rudi mijn relaas niet goed had verstaan. En dat lag niet enkel aan mijn antwerps accent maar Rudi is voor 95% doof. Zelf zegt hij: ik hoor nog voor 5% en steekt dan zijn dikke duim op. Typisch voor “stralende mensen”: ze bekijken alles door een roze bril.

Dus ik herhaal mijn goed voorbereid verhaaltje, rustig, wat harder en ik let op mijn beschaafd nederlands.

“Tes choet moat” (wat ik snel vertaalde naar: ‘t is goed, maat) zei hij: maandag 18u, Kaprijke, vrouwstraat 47. Tot dan. Baf. Gedaan gesprek. Ik maar hopen dat hij wel duidelijk had verstaan dat ik een vrouw was want “maat” gebruik je in Antwerpen enkel onder mannen.

De eerste telefonische kennismaking was inderdaad kort en krachtig. Gelukkig had ik het adres wel direct goed verstaan. In ons gesprek later die maandag werd vrouwenstraat in de tijd van zijn DJ bestaan tot Ladies Avenue omgedoopt. Gelukkig dat hij deze straatnaam niet gebruikt had want die had ik in Kaprijke nooit terug gevonden.

Oei, maandag 18u, dat is snel. Dat is morgen dus al. Snel die lap top open en mijn vragen voorbereiden.

Stipt 18u rijd ik het hof op. En mijn oog valt direct op een immense rode tractor, bleek een CASE te zijn. Wat al zeer belangrijk blijkt. Eens een CASE, altijd een CASE. De eerste boer in de familielijn kiest een merk van tractor (vanaf 1960 want voordien was het paard en kar en dat paard heette Corry) en daar wordt door de nakomelingen niet meer aan getornd. In Rudi zijn geval koos zijn vader in 1965 voor CASE. Wat mij ook direct opviel was dat de staat van netheid van de tractor vele klassen hoger lag dan de netheid van zijn auto die hij even verderop achteloos in het hoge gras gedropt had. Straf want mij lijkt een tractor om in de modder te ploegen maar op Rudi zijn tractor is geen spatje te bespeuren. Ik vraag me zelfs af of hij de wielen niet had opgeblonken. En die staat van netheid vond ik later ook terug in zijn cabine. Ook binnenin vind je geen vuiltje. (dat kan je van zijn auto niet zeggen :-)).

In 1 oogopslag was het voor mij al duidelijk: hier ligt dus het hart van Rudi, op deze hof, in deze tractor.

Na het uitwisselen van wat formaliteiten en de instructie dat ik luid en duidelijk diende te spreken, parkeer ik mijn camper naast zijn tractor. pffff, ik ben al niet groot maar nu voelde ik me helemaal klein. Ik kon de liefde die hij voelde voor dit stuk metaal op wielen, voelen tot in mijn aderen.

En de Rudi, voorzitter van de Casino’s: kordaat, gefocust op de rit, daadkrachtig, geen woorden maar daden werd Rudi, de Mais boer: spraakzaam, ontspannen, de grappenmaker, open, kwetsbaar. Ik kreeg er eigenlijk van dat moment af geen speld meer tussen. En mijn wel voorbereide vragen op mijn laptop, staan er nog steeds. Ongeopend.

Ik probeer ze hier te reconstrueren.

Vraag 1: Was voorzitter worden van de Casino’s een bewuste keuze? Of was je eerder slachtoffer van de chinese vrijwilliger aanpak: we vinden geen andere zot dus doe jij maar?

Rudi: “Privé gebeurtenissen hebben me in 2012 op de koersfiets gezet. Van de koersfiets ging het naar de aansluiting bij de Casino’s. Van lid ging het naar wegkapitein. Van wegkapitein naar bestuurslid. En toen al kwam mijn gezond boerenverstand al boven drijven. Ik voelde gewoon: ‘t is hier al prima als recreatieve wielerclub maar het kan beter. Ik voelde toen al de sterke drang naar vernieuwing, verbetering, modernisering, professionalisering, structurering. En hiervoor was een sterke visie nodig. En mijn buikgevoel fluisterde me in: Rudi, deze taak ligt op jou te wachten.”

Vraag 2: Is het feit dat je een boerenzoon bent, een meerwaarde om een goede voorzitter te kunnen zijn?

Rudi: “Als boerenzoon groei je op in een wereld van natuur en landbouwtechniek. Landbouw is een combinatie van techniek en vrijheid. De natuur geeft de rust, de techniek geeft de kracht. Als kind beleef je die dingen zeer intens en het zet zich vast in je aderen. Elk seizoen is anders en je dient je continu aan te passen en je voor te bereiden op veranderende weersomstandigheden. Deze heb je niet in de hand dus je leert leven in het nu, aanvaarden wat is, je zeer flexibel opstellen, dag en nacht werken als het nodig is, … en dat noem ik het gezond boerenverstand.

Rudi: “Ik voelde al snel dat de Casino’s behoefte hadden aan dat gezond boerenverstand”.

Vraag 3: Is het een bewuste keuze om jezelf af te schermen van je leden? Want ik zie je nooit op het terras na een rit?

Rudi: “ik scherm me af van praatjes met de clubleden op het terras omdat ik dit niet zie als de juiste omgeving om constructief te werken aan de verbetering van de club. Ik ben zeer bereikbaar en aanspreekbaar voor alle clubleden met al hun vragen en suggesties maar dan in een besloten omgeving: mijn bureau. Mijn deur staat altijd open (letterlijk: elke dag) en ik maak graag tijd voor iedereen zijn besognes, bezorgdheden of suggesties. Zo bescherm ik mijn energie. Ik wil graag al mijn energie steken in het verder realiseren van onze missie en visie en daarom is het nodig om bewust mijn energie te focussen op opbouwende “kritiek”.

Vraag 4: Wat zijn jouw toekomstdromen met de club?

Ik wil graag niet de grootste maar de mooiste club van ‘t land worden. (zie artikel Grinta) En met “mooiste” bedoel ik niet enkel dat iedereen keurig in dezelfde outfit fietst maar vooral ook de veiligste, de hoffelijkste, de best georganiseerde, de modernste, de best voorbereide, de best gestructureerde, de beste discipline, de meeste keuze aan snelheden zodat iedereen een juiste groep kan vinden, de meest bonte verzameling van leden, de meest vrouwvriendelijke, de meest diverse (uit alle windstreken en alle lagen van de bevolking). Kortom een fietsclub waar iedereen zich kan thuis voelen en een leuke tijd kan hebben.

En last but not least: ik droom van een eigen wielerpiste in Knokke. Dat gaat me zeker lukken. Spijtig genoeg niet gisteren. Ik heb soms weinig geduld. En deze droom gaat wat tijd kosten. Maar ik werk er elke dag aan. Stapje voor stapje. De juiste pionnen zoeken en die dan met hun snuit in dezelfde richting voor de kar van de wielerpiste spannen. Het moet vooruit gaan bij mij. Zoals mijn tractor. Die trekt zich ook overal door. Eens een boer, altijd een boer. 🙂

Samengevat, het was een zeer aangename ontmoeting. Ik ben blij dat ik Rudi, voorzitter van de Casino’s heb leren kennen als boer van Kaprijke. Daar waar hij geboren en getogen is. Daar waar zijn hart ligt.