Hoe intens leef jij? Of zit je al in het rusthuis?

Deze morgen bracht ik een bezoekje aan mijn moeder.

Zij woont (je kan beter spreken van : ze zit (want dat is letterlijk wat iedereen daar doet)) sinds enkele jaren in een woonzorgcentrum. Eigenlijk dekt het woord “rusthuis” beter de lading want als je eens binnen gluurt in de kamers slaapt daar iedereen het grootste deel van de dag. 🙁

Gelukkig was het mooi weer en kies ik er dan voor om een lange wandeling te maken. Daar houdt ze van. Zij in de rolstoel en ik duwen. Dat is goed voor je lijn, zegt ze dan. De realiteit is dat ze zich graag laat soigneren en het werk aan anderen overlaat 🙂

Ik probeerde haar te overhalen om zelf te stappen door alle voordelen aan te halen van “in beweging blijven”. Ze liet me beleefd mijn betoog doen, knikte en zei dan: ik ben geen 82 geworden om dan niet zelf te mogen kiezen waar ik het meeste zin in heb en dat is in de rolstoel zitten. Einde verhaal. Zij dus comfortabel zitten, ik duwen en sleuren van een gehavende rolstoel die wel eens een lekje olie kan gebruiken aan de wielen. 

Ik zorg dat ik dan maar net voor etenstijd terug ben zodat we onmiddellijk aan tafel kunnen gaan. Eten, zou ze ook liefst overslaan. Wederom doe ik een heel betoog waarom ze toch moet eten. Ik vat het nog eens heel kort samen in: “‘t is heel simpel, mama, als je niet eet ga je dood”.

Ik vind dat redelijk direct en duidelijk maar veel indruk maakt het precies niet op haar. Ok zegt ze, “ik eet enkel dessert”. Ze had nu het ongeluk dat het dessert, gezonde aardbeien waren, dus met veel moeite kreeg ik er twee overmatig gesuikerde aardbeien in.

Als ik haar begeleid aan de tafel met drie andere residenten, dan valt het me op, hoe extreem stil het is in de eetzaal. Ik dacht anders dat oudere mensen slecht horend waren en dat er eerder een gezellige drukte zou heersen (“wat zeg je? :-)) , maar niets is minder waar. Je kan er bijna een speld horen vallen, los van de karren waar het eten opstaat, waarvan de wielen dezelfde onderhoudsbeurt zouden kunnen gebruiken als deze van de rolstoel.

Ik kijk dan heel voorzichtig om me heen om te zien of er enige ambiance te bespeuren valt aan andere tafels maar ook daar is het extreem stil. Ieder zit in zijn/haar eigen wereldje en sommigen zitten zelfs ook aan de tafel te slapen (ik bedoel: rusten :-)) in hun rolstoel. 

Toch straf. Deze mensen zijn gemiddeld allemaal boven de 80 jaar oud en ze hebben niets te vertellen. Ofwel hebben ze er geen zin in om iets te vertellen. Residenten die zich hun verleden niet meer kunnen herinneren, wonen op de tweede verdieping, dus daar kan het niet aan liggen.

Dan vraag ik me toch af: hebben zij in die 80 jaar van hun leven, geen gebeurtenissen te delen die intens genoeg zijn om met elkaar te delen? Of zijn sommige gebeurtenissen té intens geweest dat ze té pijnlijk zijn om aan herinnerd te worden?

Maar waar zijn dan die intens gelukkige momenten? Mij lijkt het dat het toch fijn is om je intens gelukkige momenten te kunnen delen. Of als je eerder een luisteraar bent en geen prater, dan is het toch fijn om te luisteren naar intense ervaringen van mensen die meer dan 80 jaar levenservaringen hebben doorvoeld. Ik word er eigenlijk een beetje triestig van als ik dat zo bezig zie en hoor (er valt niets te horen).

Ik zat zo verdoken in mijn gedachten, toen er plots toch enige animo opstak. Eén van de bewoners verjaarde en ze werd 90 jaar en ze trakteerde met pralines voor bij de koffie. Het zakje pralines werd uitgedeeld en ik wachtte op het “lang zal ze leven” liedje maar er kwam niks. Misschien klappen in de handen dan? Ook niet. Na het verdelen van de pralines, dook iedereen terug in zijn eigen cocon. 

Tot er toch uiteindelijk iemand opstond, vroeg wie mevr. Van Eekhout was (want de naam van de jarige stond op een sticker op de pralines), hij zijn rollator nam en met stevige tred op mevr. Van Eekhout af stevende. Hij nam haar hand, kustte haar hand en met alle warmte van zijn hart wenste hij haar een hele gelukkige verjaardag. Hij wenste haar een zeer fijne dag en hoopte dat ze er nog 10 jaar kon bij doen.

Zelf, was hij de 100 gepasseerd zei hij, en hij ging er ook nog 10 jaar bij doen. Ik leef zo graag zei hij. Ik heb al zo’n fantastisch leven gehad. En hij begon over zijn ervaringen in de oorlog. Die tijd vond hij super cool. Ik had al snel door: hier krijg ik geen speld meer tussen. Hij ging zo op in zijn verhaal.

Hij had duidelijk iets in gang gezet want nu kwamen er van alle uithoeken van de eetzaal bewoners in beweging. Ze vonden nu heel gemakkelijk mevr. Van Eeckhout en zo ontstond er nog een wachtrij om mevr. Van Eekhout proficiat te wensen. Door de drukte die ontstond, kon deze honderdjarige zijn verhaal over de oorlog niet afmaken, maar dat deerde hem niet. Met een voldane blik en een brede smile liep hij naar zijn tafel en begon hij aan zijn soep.

Ik keek verbaasd naar deze plotse ambiance switch en wat de energie van een honderdjarige had kunnen in gang zetten. Ik kon het niet laten om deze heer aan te spreken. Tot grote ergernis van mijn moeder “laat de mensen gerust”. Maar ze zei het heel stilletjes want uiteraard kende ze haar dochter ook goed genoeg om te weten: “lap, ze heeft weer iets in haar hoofd zenne”. Ik wilde hem op mijn beurt graag feliciteren met de onweerstaanbare energie die hij nog steeds uitstraalde. Ik vroeg hem: wat maakt dat jij zo vrolijk, zo attent, zo levenslustig, zo stralend hier door dat rusthuis dartelt?

Hij zei me: alles hangt ervan hoe intens je geleefd hebt. En met intens bedoel ik: “hoe gelukkig heb je geleefd?” Niet, hoe succesvol was je?; Niet: hoeveel geld heb je verdiend?, Niet: hoe belangrijk was je?. Gewoon: hoe gelukkig was je en ben je?

Zijn pretoogjes die er nog steeds heel ondeugend uitzagen, raakten me diep.
Mooie vraag, dacht ik. Die neem ik mee. Voor mijn volgende Radiant Sannday Story 🙂

Nu komt mijn suggestie: op het volgende familiefeest, of diner met vrienden, of met je gezin. Probeer eens tijdens het diner, de hele tijd te vullen met het delen van je intense ervaringen. Leuke anekdotes. Grappige momenten. Moeilijke obstakels. Intense gesprekken die je je herinnert. Gevoelens van vreugde die je voelde tijdens iets dat je mee maakte. Of iets dat je zag of hoorde dat je bij is gebleven. Of een liedje of een film dat je geïnspireerd heeft.

Skip eens alle ” heb je dat gelezen in de krant?”, “heb je dat gezien op TV?”, hoe erg is dat? Skip eens alle berichten over de miserie van andere mensen. 

Neen, concentreer je eens op je eigen ervaringen. Je eigen leven. Hoe intens is dat?

Of voelt je leven eerder aan of je al in het rusthuis zit? Of heeft je leven iets weg van automatic Buffalo? Of is je leven onderdeel geworden van Cirque du soleil en probeer je 20 borden tegelijk in de lucht te houden? Waardoor het leven langs jou verder weg tikt zonder dat je het gezien of gevoeld hebt?

Schrijf dan vandaag nog in voor mijn workshop. En ervaar hoe je leven er eind oktober al helemaal anders zal uitzien. En voel al op de opluchting in je lichaam.

Ik heb nog 2 vrije plaatsen. 
Voel jij de roep om jou het leven te gunnen dat je verdient?
Doe dan mee. Ik ben ervan overtuigd dat dit een goed stap is.

Ik heet je graag welkom,
Ik wens je nog een stralende zondag
Ann