Had ik maar kanker

Joepie, je bent er weer bij! Fijn dat ik je weer mag inspireren. Elke dinsdag werk ik samen met 16 collega’s in een groepspraktijk in Antwerpen centrum. Wij geven al het beste van onszelf om mensen die even het noorden kwijt zijn, terug in hun kracht te zetten. Ik focus mij op klanten die kampen met energieverlies: burn out, depressie, futloosheid, angst, enz… 

90% van mijn klanten zijn rond de dertig jaar oud. In de fleur van hun leven. Maar zo voelt het voor hen niet op dit moment. Ik hoor daar zeer schrijnende verhalen. Deze week zei 1 van mijn klanten plots: “ik had nog liever kanker gehad”. BAM. Dat komt binnen.

José (fictieve naam) heeft vijf maanden geleden de moed gehad om onze hulp in te schakelen. Wat op zich toch al schrijnend is. Er is niemand die er aan twijfelt dat als je al enkele dagen diaree hebt bijvoorbeeld dat je dan een dokter zou raadplegen. Maar zelfs als je jaren gebukt gaat onder stress en angst, dan nog is de drempel groot om mentale hulp in te schakelen. Hoe zot is dat? Gelukkig verlaagt de drempel naar psychologische hulp maar toch nog.

En daarom kan ik het niet genoeg benadrukken. Zogeheten “psychologische” problemen zijn evengoed fysieke problemen zoals alle andere fysieke klachten. Ons fysieke lichaam is niet iets dat apart staat. De gezondheid van ons fysieke lichaam hangt recht evenredig samen met onze mentale, emotionele EN energetische balans. Deze vier onderdelen werken SAMEN!

En wat nog belangrijker is. Ze werken samen in alle richtingen. Dus het is niet enkel zo dat emotionele disbalansen invloed hebben op ons fysieke lichaam. Dat is al algemeen aanvaard. Maar. Het werkt ook ANDERSOM. Dus onze mentale en emotionele gezondheid is veel meer een fysieke kwestie dan we denken. We kunnen ons lichaam dus inzetten om onze mentale en emotionele balans te herstellen.

Dat is toch waanzinnig goed nieuws!

En dit inzicht wordt nog veel te weinig begrepen. Ook door dokters. Zo bezocht José vorige week haar huisdochter want ze is werkonbekwaam. Ze voelt zich angstig om naar haar huisdokter te gaan. Ze voelt zich door haar niet begrepen. Erger nog, ze voelt zich door haar afgewezen.
Wat haar dokter haar zei:
1. José, je bent nu 5 maanden thuis. Je bent 29 jaar. Wordt het eens geen tijd dat je terug gaat werken 😰
2. Je kan toch niet zeggen dat er geen enkele job is die je niet zal aankunnen 😤
3. Toen ik 29 was, dan werkte ik dag en nacht 😡
4. Misschien kan je zelfstandige worden. Dan kan je je eigen uren kiezen 🧐
5. Begin gewoon met solliciteren 🥵

Waarop mijn klant antwoordde: ik had nog liever kanker gehad. Dat had je misschien beter begrepen. En dan had je me misschien niet zo afgewezen en veroordeeld.

Echt gebeurd he lieve mensen. Ok, dit is waarschijnlijk de uitzondering en een alleenstaand feit en daarvan ga ik uit. Maar ik wil graag dat iedereen beseft dat een burn out niet enkel een mentale en emotionele kwestie is. Het is evengoed een fysieke kwestie zoals alle andere ziektes.( Oei, ik gebruik het woord “ziekte” niet graag.)

Zo heb ik een vriendin die haar versleten knie heeft laten vervangen door een knieprothese. Gemiddeld genomen (en dan spreken ze van “normaal”), kan iemand met een knieprothese na twee weken revalideren naar huis. Zij is na 10 weken revalideren nog steeds niet geschikt om naar huis te gaan door allerlei complicaties. Er is niemand maar ook niemand die ook maar laat uitschijnen, het is nu welletjes, ga nu maar naar huis. Niemand. Gelukkig voor haar.

En voor mensen met burn outs oordelen anderen hoe lang dit fysieke ongemak mag blijven duren. Lieve mensen, bij mij heeft het twee jaar geduurd eer ik terug min of meer normaal kon functioneren. En ik kan zeggen dat het eerder 5 jaar heeft geduurd eer alle fysieke herinneringen uit mijn lichaam waren verdwenen. Want jouw lichaamscellen hebben een celgeheugen. En dat duurt lang eer je dat eruit krijgt.

Een drastisch energietekort in je lichaam, is het gevolg van een overbelast zenuwstelsel. En die overbelasting is niet iets dat recentelijk is gebeurd. Het is iets dat zich sinds de geboorte van een kind (en zelfs al van in de baarmoeder), druppeltje per druppeltje heeft opgestapeld. Tot het zenuwstelsel is geknakt. Zoals in 1 van mijn vorige radiant sannday stories vergeleek ik ons lichaam met een auto. In diezelfde beeldspraak vergelijk ik ons zenuwstelsel met een luchtfilter. Het geraakt stilletjes aan dichtgeslibd als je het niet uitkuist. En je kan je hiervoor niet laten opereren. Je kan geen nieuw zenuwstelsel laten plaatsen. Ook medicatie helpt niet om de grote kuis te versnellen. Je dient zelf je eigen zenuwstelsel uit te kuisen. En dat vraagt TIJD en GEDULD en MOED en DOORZETTING en VERTROUWEN! 

Heeeeeeeel veeeeeeeel TIJD een heeeeeeel veeeeeel GEDULD en heeeel veel MOED

Hoe lang? Dat kan niemand, echt niemand beoordelen, laat staan veroordelen. Dat is voor ieder lichaam anders. Hoe zwaar vervuild is jouw luchtfilter? Hoe lang is die vervuiling al bezig? En zoals ik al heb gezegd kan je al met een vervuilde luchtfilter geboren zijn.

Dus lieve mensen, Stop er nu eens mee om een oordeel of veroordeling te hebben naar mensen met een burn out, een depressie, angsten, enz….. Als je niet uit ervaring kan spreken, prijs je dan gelukkig. Maar help dan misschien mee om anderen te ondersteunen in hun moedige proces. In plaats van hen nog dieper de put in te duwen.

Deze oproep doe ik naar heel de omgeving maar vooral naar zorgverleners die mensen met energieverlies “begeleiden”.

Ik herhaal het nog eens: 
1. Mensen verliezen energie omdat wat ze denken, voelen en doen energetisch niet op elkaar afgestemd zijn doordat hun zenuwstelsel overbelast is geraakt
2. Dit komt in vele gevallen doordat ze blootgesteld zijn geweest aan afwijzing
3. Hierdoor zijn ze de connectie met zichzelf verloren waardoor ze bovendien nog eens zichzelf zijn beginnen afwijzen
4. Daardoor zijn ze hun kompas kwijt. Ze zijn uit hun gevoel geraakt en in hun hoofd gekropen
5. Daardoor voelen ze niet meer wat er zich in hun lichaam afspeelt en kunnen ze er dus ook niet naar luisteren
6. Dit proces van disconnectie tussen brein en lichaam is jaren en jaren bezig. Waardoor het ook veel tijd en geduld vraagt om dit proces eerst en vooral te begrijpen. Dan te stoppen en dan hiervan te herstellen. En waarom duurt dat zo lang? Omdat het een FYSIEKE kwestie is. Het is een lichaamsproces. En die patronen zitten diep in het onderbewustzijn geworteld afhankelijk van de diepte van het kwetsuur van afwijzing.

Zoals ik al in een vorige Sannday Story schreef: lieve mensen, versterk niet de secundaire blokkades. Laat mensen die de moed vinden om terug de leiding te nemen over hun leven, ineens aan de primaire blokkades werken. Laat ze niet te lang door die secundaire blokkades wroeten. Je vertraagt hierdoor enorm hun herstel proces.

Kamp je zelf met angsten, depressieve gevoelens, futloosheid, slapeloosheid, enz… ? Aarzel niet. Neem het heft in eigen handen. Laat je ondersteunen. Zoek iemand die jou terug in jouw kracht kan zetten. En aanvaard dat gezondheid vier pijlers heeft:
1. Mentale gezondheid
2. Emotionele gezondheid
3. Fysieke gezondheid
4. Energetische gezondheid

En dat deze vier pijlers in alle richtingen op elkaar inwerken.