Hospitalisatie fantasie

Yes, je bent er weer bij. Klaar om te stralen. Hier word ik nu blij van se. Meer en meer mensen sluiten aan bij onze community van stralende mensen. En hoe meer licht, hoe minder donker. Dat is een waarheid als een koe he. Maar zo werkt het. Hoe meer mensen in hun kracht gaan staan, hoe minder jaloezie, afgunst, nijd, macht, … kans krijgt om mensen tegen elkaar op te zetten. En daar droomt toch iedereen van, toch? Een meer vreedzame wereld? We zijn goed op weg. Keep up the good work.

Dinsdag werk ik in een groepspraktijk van psychologen en psychotherapeuten. Daardoor krijg ik wekelijks een update van nieuwe onderzoeken, nieuwe inzichten, nieuwe doorbraken in mentaal welzijn.

Deze week schreef de nieuwsbrief over een nieuw opgedoken significant (dit betekent dat er voldoende “gevallen” gemeld zijn) fenomeen en dat wordt genoemd: hospitalisatie fantasie.

Wat wil dit zeggen? Meer en meer (vooral jonge vrouwen) fantaseren en dromen er zelfs van om (niet ernstig) ziek te worden, of iets te breken (ernstig genoeg om lang in het ziekenhuis te mogen blijven), zodat ze gehospitaliseerd worden en zonder schuldgevoel eens een aantal weken uit hun ratrace kunnen ontsnappen.

Ik moest het artikel meerdere malen herlezen want ik voelde een echte schokgolf door mijn lichaam razen. Ben ik verbaasd? Neen, helemaal niet. Ik heb het ook meerdere malen van klanten gehoord. Ook van een mannelijke klant trouwens.

Ik vind dit echt vreselijk want dit betekent dat:

– hulp durven vragen nog steeds not done is
-durven aangeven dat je (je lichaam dan wel) het niet meer aan kan, nog steeds als schaamtelijk wordt ervaren
-mensen nog steeds bang zijn voor de kritiek van hun omgeving en om bestempeld te worden als zwakkeling
-mensen nog steeds hun grenzen niet durven aan te geven
-dat vrouwen nog steeds gebukt gaan onder de ongelijke rolverdeling tussen man en vrouw
-dat vrouwen nog steeds aangeleerd krijgen om in de eerste plaats voor anderen te zorgen
-dat “doorgaan en volhouden en niet afgeven tot je erbij neer valt” nog steeds als positief wordt gezien
-dat mensen zich nog te weinig bewust zijn van de overprikkeling sowieso al van onze maatschappij
-dat mensen (en vooral vrouwen) niet geleerd hebben om voor zichzelf te zorgen
-dat zelfzorg nog steeds wordt gezien als “egoïstisch”
enz…

De enige uitweg die vele vrouwen dan zien is een opname in het ziekenhuis voor een fysisch erkende ziekte. Zodat ze eens schaamteloos enkele weken kunnen bekomen. Eten op het gemak, naar de kine voor beweging, slapen zonder gestoord te worden, zonder schuldgevoel te kunnen hangen in de zetel en lezen, niks meer “moeten”. En wat er ook naar boven kwam uit die studie: ze willen vooral het gevoel dat er eens iemand voor hén zorgt. In plaats van dat zij steeds voor iedereen moeten zorgen.

Weet je wat ik nu het toppunt vind? Dat mentaal lijden (het gevoel hebben het leven niet meer aan te kunnen)  in mijn perceptie voor 80% een fysieke kwestie is. Dus een lichamelijke kwestie. Je brein wordt “ziek” omdat je lichaam ziek is. Dit noemen we somatopsychische klachten. Zolang dat dit door de moderne geneeskunde niet officieel wordt erkend, blijven mensen aanbotsen tegen het feit dat mentaal lijden betekent dat er iets mis is in hun hoofd. En dus hebben ze het idee “er is iets mis met mij”. Ik hoor het soms zelfs nog uitspreken “ik heb het gevoel dat ik zot aan het worden ben.”

Er is helemaal niets mis met hen en ook niet met hun hoofd. Er is iets mis met hun autonoom zenuwstelsel. Daar wringt in mijn perceptie het schoentje. Zolang dat ons zenuwstelsel in de “freeze” modus zit, helpt cognitieve therapie (praten dus) onvoldoende.

Ik spreek uit ervaring. Ik ben twee jaar elke woensdag naar de psycholoog geweest voor al mijn hersenkronkels te leren begrijpen. Ja, ik had er wel wat. Dit resulteerde wel in een verbeterde energiehuishouding maar toch voelde ik nog steeds aan dat ik niet al mijn energie had terug gewonnen. Ik had het gevoel of mijn gaspedaal steeds snel ingeduwd geraakte en dat ik het moeilijk vond om mijn rempedaal te vinden. Dan vlieg je natuurlijk na afzienbare tijd steeds terug uit de bocht. Dat begrijp je wel.

Op 1 of andere manier had ik steeds het gevoel. Er is niks mis met mijn hoofd, er is iets mis met mijn lichaam. Ik heb er dan zelf 7 jaar over gedaan om iets of wat te kunnen begrijpen van mijn lichaam. En om voor mezelf een toolkit samen te stellen waarmee ik aan de slag kan gaan als ik weeral maar eens mijn grenzen niet bewaak. Die toolkit deel ik in mijn verhalen en in mijn 1 op 1 coaching sessies.

Bovendien ben ik super blij dat op 11 November mijn boek zal verschijnen. Want mijn boek wil nu juist het bewustzijn verruimen rond mentaal welzijn. En mijn verhalen geven allemaal concrete tips om veerkrachtiger en vitaler door het leven te navigeren. Je kan jouw exemplaar al verzilveren.

Samen maken we er een lichtere wereld van.
Fijn dat je mee doet.
Heb ik het je al gezegd vandaag?
Jij kan het. Ik geloof in jou.
Van 💖 tot 💖,
Ann