Vakantie-Kinderen-Strand en vanalles

Vorig weekend was het prachtig zomerweer. Ik was ‘s morgens gaan fietsen met de fietsclub. Korte broek, korte mouwen. En na het fietsen konden we zonder fleece dekentje heerlijk nagenieten op een zonovergoten terras. Het deed deugd.

Het fietsen ontspant me maar ik heb ook gemerkt dat ik tijdens het fietsen veel inspiratie krijg voor mijn Radiant Sannday Stories. Dan kom ik thuis en dan vlieg ik eerst naar mijn computer om mijn opgepopte ideeën te verankeren als concepts voor mijn verhaaltjes. Ik heb ook al gemerkt dat als ik het niet doe, mijn hersenkronkels de volgende dag weg zijn.

Inspiratie komt vooral in momenten van ontspanning. Een vervelend iets is, is dat dat dus meestal ‘s nachts is. Dan zou ik moeten opstaan, de ideeën snel en kort even neerpennen en dan terug proberen de slaap te vatten. Nadeel is, dat ik dan gemiddeld 5 nachten per week zal opstaan want ‘s nachts zou ik heel der Radiant Sannday Stories kunnen neerschrijven.

Ik hoor het van veel mensen. Dat mensen ‘s nachts ineens een oplossing vinden voor een probleem. Of ineens een creatief idee krijgen. En dat komt omdat we ‘s nachts ons bewuste brein uitschakelen en ons onderbewuste brein zijn/haar gang mag gaan. Ons ego zit er niet meer tussen om onze gedachten te beperken. Oepsie, ik ben weeral afgeweken van mijn hoofdonderwerp van vandaag. kinderen en vakantie.

Dus, vorig weekend, na het fietsen, na het neerpennen van mijn Radiant Sannday Story, trok ik naar het strand. Een zalige duik in de zee en nadien in een strandstoel genieten van het zonnetje.

Naast mij zat een gezin. Vader, moeder en twee kinderen. Ik schat 7 en 9 jaar oud. Ik genoot van de balans die ze vonden tussen spelen met de kinderen en toch nog tijd maken voor zichzelf. Terwijl de mama even haar socials checkte, dook de papa met de kinderen in zee. En terwijl de papa later zin had in een dutje, ging de mama met de kinderen schelpen zoeken.

De middag verliep in mijn perceptie ongelooflijk vredevol en liefdevol.

Tegen 18u kraamden ze op. Ze hadden honger en dorst gekregen en ze verlekkerden zich op een terrasje. Bij het opkramen zei de zoon: “ik zou wél graag eerst een droge short aantrekken“. De dochter vervolgde: “En ik zou graag eerst mijn handen eens kunnen wassen“.

Terwijl ik dacht: wauw, ongelooflijk. Deze kinderen kunnen hun behoeften uitspreken, hoorde ik de vader snauwen: “amai zeg jullie kunnen nogal zagen!“.

Op datzelfde moment stond het onderwerp van mijn Radiant Sannday Story van vandaag vast.

Als je als ouders “ik geef mijn behoefte aan” afsnauwt als “jullie zagen” dan zijn dat breinverbindingen die zich bij de kinderen onbewust gaan installeren. Nu, in het geval van dit gezin, was dit zeker een momentopname want de kinderen van 7 en 9 konden nog goed hun behoeften formuleren. Maar in vele gevallen zijn we als ouders ons niet bewust van wat we exact zeggen tegen onze kinderen.

Zagen is niet gelijk aan onze behoeften formuleren. Zagen installeert zich juist als we als kind onze behoeften niet mogen formuleren en we toch aandacht willen.

Zagen had geweest: “amai seg, mijn natte zwembroek is lastig” of “pfffff, mijn handen plakken”.
Maar neen, de kinderen formuleerden direct een behoefte vanuit een voor hen onaangename ervaring. En dat dit voor ons als volwassene, onbenullig lijkt is onze perceptie. Maar de kinderen ervaarden het als oncomfortabel en kwamen hier voor uit. Dat is toch super!!!!!

En geloof het of niet, de grootste problematiek die ik ervaar in mijn praktijk is dat vele van mijn klanten struggelen omdat ze:
1. Afgescheiden geraakt zijn van hun behoeften. Ze weten niet meer waarvan ze blij worden, of wat ze goed kunnen, of wat ze zouden wensen.
2. Als ze beetje bij beetje terug in verbinding geraken met zichzelf, durven ze hun behoeften niet te formuleren want ze vinden het dikwijls egoïstisch om met zichzelf bezig te zijn, je moet in de eerste plaats zorgen voor anderen niet voor jezelf…..

Vorige week was er zelfs een klant. Ze had een hele lijst gemaakt van wat ze graag zou veranderd zien in haar leven. Ze schaamde zich er zo hard over dat ze de lijst verfrommelde en in de vuilbak had gegooid.

Maar weet je wat dit met je berin doet? Je geeft met je acties letterlijk aan dat jouw behoeften geen belang hebben en meer zelfs dat je ze zo waardeloos vindt dat je ze weggooit.!!!!!!!!

Hoe erg is dit????

En daarom blijf ik herhalen: je kan een leven creëeren waarvoor je elke dag uit je bed springt als je wat je denkt, wat je voelt en wat je doet energetisch op elkaar afstemt.

Dus denken: ik wil een vitaler leven
maar voelen: ik schaam mezelf om mijn behoeften te formuleren,
resulteert in acties die jouw leven niet vitaler gaan maken.

En de grootste kink in de kabel zit in je gevoelens. Onbewust hebben wij als ouders hiertoe bijgedragen bij onze kinderen.

Dus lieve ouders, hoor eens bewust naar wat jullie zeggen tegen jullie kinderen? Jullie willen toch graag dat jullie kinderen opgroeien tot gelukkige volwassenen? Dan kunnen jullie hiertoe een zeer grote bijdrage leveren.

1. Namelijk door aandacht te hebben voor wat jullie kinderen voelen.
2. Door de ruimte te scheppen dat zij hun behoeften kunnen en mogen formuleren.

Wil dit zeggen dat jullie steeds aan hun behoeften moeten voldoen? Zeker niet Jullie mogen en moeten absoluut jullie grenzen trekken. Dus de vader had gerust mogen zeggen: ik hoor jullie behoeften maar mama en ik willen nu eerst zo snel mogelijk een terrasje zoeken. Want wij hebben honger en dorst.

Dus als de behoeften van jullie kinderen niet passen in jullie planning, zeg dat dan ook zoals het is. Namelijk, ik heb jullie behoefte gehoord maar mama en papa kiezen nu voor ………

Dit wordt door een kind helemaal anders gepercipieerd dan dat ze te horen krijgen “amai, jij kan zagen”. Onderschat de impact niet van wat jullie zeggen tegen jullie kinderen.!!! Kinderen zijn loyaal. Ze willen door hun ouders erkend en aanvaard worden. Dus ze gaan leren hun behoeften weg te cijferen om jullie te pleasen.

Vanwaar komen vele burnouts en depressies en angsten?
Mensen die niet meer in verbinding staan met hun gevoel, waardoor ze geen grenzen trekken, zichzelf wegcijferen, perfectionistisch worden, pleasegedrag vertonen, controlefreaks worden, …

Dus lieve mensen. Kinderen worden geboren totaal in verbinding met zichzelf. Het zijn wij als ouders, grootouders, leerkrachten, ….. die onze kinderen uit verbinding halen. Allemaal heel onbewust. En allemaal heel goed bedoeld. Maar zonder dat we het bewust beseffen, richten we soms binnenin onze kinderen een emotionele ravage aan. Ik heb het ook gedaan. Dus no offense.

Maar als we bewuster worden van wat we tegen onze kinderen zeggen, kunnen we heel wat leed op latere leeftijd vermijden.

Fijne zondag,
Ann

P.S.: Ah ja! Ik heb nog een uitdaging voor jullie. Wil je open staan voor het spirituele of energetische verhaal van ons lichaam? Waarom? Lees hier wat het jou kan brengen om een tipje van de sluier op te lichten. Ik zie je (of zie je niet😉) op maandag 2 september.