Mijn kerstboodschap voor jullie: hoe dichter bij huis, hoe beter je de weg kent

Fijn dat je er weer bij bent en ik je mag inspireren. Na een jarenlange zoektocht (ik noem het liever een heldenreis) naar mijn energie, begin ik nu de vruchten te plukken van al dat zoekwerk. En die zoektocht is in gang gezet door mijn lichaam dat op een bepaald moment “nee” zei. Voilà, kort en krachtig. De stekker eruit. Platte batterij en ik kreeg het niet opgeladen.

Spijtig genoeg volgen veel mensen mijn voorbeeld. Ze wachten met hun ontdekkingsreis naar zichzelf  tot hun gezondheid hen dwingt. Of tot er iets ergs gebeurt in hun familie. Een sterfgeval, een ziekte van een ouder of een kind, een scheiding, een ontslag, ….

Dus ik zeg heel dikwijls tegen mijn klanten: doe niet zoals ik. Neem vandaag nog het heft in handen en wacht niet tot jouw lichaam voor jou beslist. Want de weg naar herstel is lang en eenzaam en loopt nooit rechtdoor. Het kronkelt en neemt soms afslagen die je niet wilt. Het komt op onbekende plekken waar je nooit zou voor kiezen. De weg naar duurzaam herstel is uitdagend en vraagt veel geduld, tijd, zelfliefde, begrip, uithouding, volharding, doorzetting.

Mijn zoektocht naar mezelf en mijn levensenergie heeft me op het energetische of spirituele pad gezet. Lastig, als je uit een ondernemersgezin komt waar ratio en logica de scepter zwaaien. Plannen, budgetteren, strategiëen, deadlines, actieplannen, korte en lange termijn doelen, jaarrekeningen, … waren me allemaal bekend.

Maar: overgave, voelen, vertrouwen dat alles op de juiste moment komt, niet pushen en trekken en duwen maar naar je toe laten komen, leren dat het niet is omdat je het niet ziet dat het er niet is, verder durven kijken dan je neus lang is, oogkleppen durven afzetten en nieuwsgierig worden naar het niet-weten maar ervaren. 

Neen, dat kon ik niet. Naar je lichaam durven kijken als een transformator van energie vraagt totaal de tegenovergestelde tactiek dan deze die ik geleerd had in mijn studies Toegepaste economische wetenschappen. Ik had geleerd om steeds controle te houden op de output. Maar deze tactiek werkte plots niet meer. Ik moest de controle los laten want mijn lichaam wilde niet meer mee. Ik moest leren de input te controleren en er dan op te vertrouwen dat de output precies zo zou zijn als ik had gewenst. Ik vond dat zeer naïef en onvolwassen. Ik heb hier lang mee gestruggeld.

Maar het voelde alsof er geen weg meer terug was. Mijn lichaam had me gedwongen het spirituele of energetische straatje in te slaan en blijkbaar was dat éénrichtingsverkeer en keren was niet toegelaten. Hoe dikwijls begon ik te twijfelen en wilde ik terug. Naar dat oude bekende. Ik was er dan wel ziek van geworden maar dat had mijn geheugen precies uitgewist. Je hersenen willen enkel het vertrouwde terug. Dat dat oncomfortabel en ziekmakend is, daar liggen je hersenen niet van wakker.

Ik geef eerlijk toe dat het jaren een geploeter was. Onzekerheid, zelfkritiek, twijfel, angst, onbegrip, onrust, schuld, schaamte waren jaren mijn deel. Maar op één of andere manier leid iets of iemand je hier toch doorheen. En dan plots, totaal onverwacht wordt de modderpoel minder diep. En voelt het minder eng aan. En beetje bij beetje klaart de hemel op. En dan droogt de modderpoel op. Je bereikt de kant en die andere kant voelt op de één of andere manier vertrouwd aan. 

Je weet nog steeds niet waarheen je reis gaat, maar plots voel je vertrouwen. Je voelt gewoon dat je terug op je pad zit. Je ziet geen eindbestemming maar het maakt je niet meer onrustig. Je kan rust vinden in het niet weten. Ondanks dat er nog veel onzekerheid is, voel je je terug zelfverzekerd. Je kan terug genieten van elke stap die je zet zonder te weten of deze stap de juiste stap is. Je geniet terug van het onderweg zijn en je voelt: ik zit in de juiste richting.

Ik had nooit gedacht dat mijn heldenreis me zou leiden naar radiant life coach die mensen leert hoe ze een leven kunnen creëeren waarvoor ze elke dag uit hun bed springen. Ik kan zeggen dat de ervaringen die ik onderweg heb opgedaan me tot energetisch expert hebben gekneed. En daar ben ik zo blij mee. Ik had dit nooit kunnen bedenken.

Lieve mensen, dit gun ik jullie ook. Want hoe dichter bij huis, hoe beter je de weg kent. En dat komt. Ook al zie je nu nog geen lichtje aan het einde van de tunnel. Dat is er wél! Dat garandeer ik je. En jij vindt ook jouw weg. Zet elke dag een klein stapje. Zonder te weten waar naartoe. Gewoon een klein stapje in een richting die goed voelt. Vertrouw op het avontuur. Het komt ergens uit waar jij graag wil zijn. Forceer niks, push niks, trek en duw niet. Kies elke dag bewust wat er bij jou past. En zo kom je beetje bij beetje op een pad waarvoor je elke dag uit je bed springt.

Dit wens ik voor jullie en voor heel jullie familie.

Van 💖 tot 💖

Ann