Het zit allemaal tussen je twee oren

TAKE 2: “Het zit allemaal tussen je twee oren“. Ken je die uitdrukking? Al ervaring mee?

TAKE 1: zo begon ik deze week met het schrijven van dit blogartikel. Na 2u kwam ik tot de vaststelling dat ik nog niet TO THE POINT was gekomen 😅 En dus ben ik opnieuw begonnen. Liefhebbers van mijn rond de pot gedraai proza, kunnen op het einde van dit artikel terecht.

TAKE 2 dus: Je voelt je niet goed in je vel, je slaapt slecht, je voelt innerlijke onrust, je lichaam pruttelt tegen, je voelt allerlei kwaaltjes, je voelt hartkloppingen, je geraakt amper uit je bed ‘s morgens, je nek en schouders voelen stram aan, … Je gaat naar de dokter. Je wordt onderzocht. De dokters vinden niks. En dan zeggen ze: het zit allemaal tussen je twee oren. Herkenbaar?

Voor mij wel. Ik heb het 22 jaar moeten horen toen ik opstoten kreeg van de ziekte van Chroon. En 7 jaar geleden kreeg ik het weer te horen toen ik een burn out kreeg.

En het straffe van al is. De dokters hadden gelijk. Alleen denk ik dat ze niet echt exact wisten wat ze echt bedoelden met ‘het zit tussen je twee oren”. In ieder geval heb ik nooit de uitleg gekregen die ik van Saskia kreeg tijdens een driedaagse opleiding over de pijnappelklier. En voor mij was dit een openbaring. AHA😅 zo werkt ons lichaam dus.

Twee jaar nadat letterlijk het licht uitging, was ik min of meer hersteld van die burn out. Maar niet helemaal genoeg naar mijn goesting. Er ontbrak een puzzelstuk en dat wilde ik kost wat kost vinden. Mijn lichaam had er de brui aan gegeven en ik wilde begrijpen hoe dit kwam. EN ik was er rotsvast van overtuigd dat mijn lichaam ook in staat was om deze burn out zelf te genezen. Ik wilde geen medicatie. Mijn lichaam had me plat gelegd. Mijn lichaam zou me ook terug in gang zetten. Ik wilde de sleutel vinden hoe?

In mijn zoektocht naar het begrijpen van de genialiteit van ons lichaam, liep ik Saskia Bosman, medisch biologe tegen het lijf. Op 17 jarige leeftijd begon haar innerlijke vuur te branden voor…… “onze pijnappelklier”. Een kliertje van een doperwt groot (of klein) dat inderdaad tussen onze twee oren ligt.

Niet direct iets waar een 17 jarige normaal gezien interesse in heeft in mijn perceptie maar soit. Ik ben enorm dankbaar dat Saskia haar nieuwsgierigheid en passie blijven volgen is en ons na 45 jaar zeer duidelijk kan uitleggen waarom het begrijpen van de functies van onze pijnappelklier het verschil kan maken tussen ziekte en gezondheid.

De medische verklaringen ga ik niet proberen te reconstrueren want ik geef toe dat ik ook niet haar hele betoog volledig heb kunnen begrijpen. Toen ik 17 jaar was, heb ik mijn eindwerk na de middelbare school gewijd aan DNA, genetica en erfelijkheidsleer. In die tijd waren begrippen als chromosomen, eiwitten, aminozuren, hersenkristallen, genen, …. gekende materie. Maar ik ben wel mijn pad verlaten en ik had er vorig weekend dik spijt van. Mijn geheugen heeft na 43 jaar eerder iets weg van kaas met gaten. Dus heb je interesse in de technische biomedische uitleg?  Dan raad ik jullie aan ook deze opleiding bij Saskia te volgen. Een aanrader.

Haar 45 jarige levenswerk waarin ze onderzoek doet naar de functies van onze pijnappelklier probeerde ze in drie dagen met ons te delen. Je kan begrijpen dat ik er liever drie weken had voor uitgetrokken.

In haar relaas viel ik van de ene verbazing in de andere. En stilaan vallen alle puzzelstukken op hun plaats.

Mensen die mij al langer volgen, weten dat ik gepassioneerd ben door “hoe kan ik de mensen terug in verbinding zetten met hun maximaal energetisch vermogen”? Want via die verbinding slagen ze erin een leven te creëeren waarvoor ze elke dag uit hun bed springen. En als mensen in hun creatieproces zitten, dan hebben ze geen tijd voor geklaag en gezaag. Op deze manier ervaren ze innerlijke rust en vanuit innerlijke vrede kan wereldvrede ontstaan. En hiervoor gaat mijn hartje sneller kloppen.

Op de tekening zie je dat wij mensen ons identificeren met wie we denken dat we zijn (de binnenste cirkel). Maar dat klopt helemaal niet. We zijn een flauw afkooksel geworden van ons ware energetische potentieel. Onze ware kracht is enorm verzwakt door de filters waar onze perceptie van onszelf door is gegaan.

Dus we zien enkel nog wat we nog kunnen zien na de filters:
1. Wat vind ik van mezelf?
2. Wat vinden mijn ouders van mij?
3. Wat vindt mijn omgeving van mij?
4. Wat vindt de maatschappij van mij?
5. Wat vindt mijn cultuur en mijn religie van mij?

Elke gedachte die door deze 5 filters doorsijpelt, komt in ons bewuste brein (wat maar 5% is van ons volledige brein) binnen en die gedachte nemen we dan aan voor waar en daarmee gaan we ons dan identificeren. Aangezien elke gedachte communiceert met ons brein via een elektrische lading op een bepaalde frequentie, zijn die gefilterde gedachtes al serieus in kracht afgenomen.

En hierop reageert dan weer ons lichaam. Want ons lichaam herkent die lagere frequenties niet en gaat in weerstand. En die weerstand wordt in de moderne tijd stress genoemd.

Dus willen we ons lichaam terug in rust brengen, dan moeten we de frequentie van onze gedachten en gevoelens en acties verhogen en hiervoor is het nodig dat we ons bewustzijn verruimen. Dit wil zeggen: we moeten bewustere keuzes maken. Bewuster bepaalde woorden uitspreken en andere uit onze woordenschat schrappen, bewuster luisteren naar zaken die bij ons passen, bewuster kiezen voor een omgeving waarin we ons goed voelen, bewuster ons omringen met mensen die ons steunen in wie we zijn, bewuster eten en drinken, bewuster bewegen, bewuster onze vrije tijd invullen, enz….

En nu komt de kers op de taart. We kunnen ons een weg banen door al deze filters van beperkende gedachten via inzichten (via 1 op 1 coachings). Maar wat nog veel krachtiger is en hiervoor heeft ons lichaam zelf gezorgd: we kunnen bovendien onze gedachten afstemmen op onze ik die vrij is van al deze filters. Dit noem ik onze quantum ik, onze ik in ons volledig energetisch potentieel via onze pijnappelklier.

En dat is toch de waanzin!!!!! Ons lichaam stelt ons in staat via onze pijnappelklier om zichzelf af te stemmen op haar volledige energetische blauwdruk waardoor de weerstand in het lichaam wegvalt. En deze weerstand noemen wij stress.

En zo vallen alle puzzelstukjes stilaan in elkaar en krijg ik het bewijs dat het klopt dat onze gedachten, onze gevoelens en onze acties ons lichaam ziek maken maar het werkt dus ook in de omgekeerde richting. We kunnen ons lichaam zelf genezen door onze gedachten, onze gevoelens en onze acties energetisch op elkaar af te stemmen.

Ik wil heel graag deze kennis over de genialiteit van ons lichaam verder verspreiden. Want wij zijn geen slachtoffers van onze omgeving. Wij zijn creators van onze eigen realiteit dankzij de geniale biochemische processen in ons lichaam.

Wil jij ook graag horen hoe jij van jouw lichaam terug een rustvoertuig kan maken ipv een stress voertuig? Organiseer dan een lezing voor je collega’s, je leden, je bedrijfsteam, je vrienden en/of familie. Ik kom met plezier tot in jullie woonkamer, jullie KLJ lokaal, jullie clublokaal, jullie kiné praktijk, jullie sport- en/of wellnesscentrum,  jullie yogazaal, met een boeiende lezing.

Stuur mij een mail en draag zo je steentje bij tot innerlijke rust van jezelf en jouw omgeving.

TAKE 1 voor de liefhebbers van mijn hersenspinsels.

Vorig weekend heb ik een driedaagse bijscholing gevolgd bij Saskia Bosman, medisch biologe,  in het Noorden van Nederland over de rol die onze pijnappelklier speelt voor onze gezondheid.

Toen ik twee weken geleden, eens deftig ging onderzoeken waarvoor ik me eigenlijk had ingeschreven, kwam ik tot de constatatie dat ik heel Nederland mocht doorkruisen om op de locatie van de cursus te geraken. In theorie is dat 3,5 uur. In de praktijk heb ik meer dan 5u kunnen genieten van mijn Juliette (Volkswagen California Camper). Onze Antwerpse ring is klein bier tegenover het verkeer in Nederland.

Er wordt gezegd dat een ezel zich geen twee keer stoot aan dezelfde steen maar in het geval van mijn impulsiviteit en enthousiasme voor het vergaren van kennis en inzichten geldt deze uitspraak niet.

Zo schreef ik me eens in voor een online training van een week bij Mary Morrissey. Een Engelstalige coach die mensen leert hoe ze hun droomleven kunnen realiseren. (herkenbaar 😁) Toen ik op de startdag wilde inloggen, kwam ik tot de constatatie dat Mary niet enkel Engelstalig was maar vooral ook Amerikaans en dat de cursus dus ….. juist ja ‘s nachts werd gegeven. Gelukkig werd de cursus op zijn Amerikaans gegeven en moesten we regelmatig springen en dansen en scanderen enzo maar mijn eerlijkheid dwingt me te zeggen dat ik het niet elke nacht van begin tot einde heb gevolgd.

Mijn eerste internationale opleidingscursus tot Kundalini Yoga coach verliep niet veel vlotter. Ten eerste wist ik nietdat het een jaarcursus was. Ik dacht dat ik me had ingeschreven voor een weekje ontspannende yoga retreat in Oostenrijk. Niks was minder waar. Elke dag om 5u opstaan, lekker opfrissen in het meer (t’ was oktober), 6u start van 1,5u hele dag cursus en dat mocht ik zes maand later nog eens herhalen. Tussenin werd de opleiding online gegeven en moesten we na dat jaar een examen afleggen. De fysieke samenkomsten waren ergens in Oostenrijk waar je vanuit Brussel twee vliegtuigen diende te nemen, een trein, een bus en dan een taxi of te voet. ‘t was wel mooi gelegen aan een prachtig meer, dat wel. 🤪 Van commitment gesproken.

Om maar te zeggen dat de wegen van het Universum ondoorgrondelijk zijn. En dat als ze hierboven iets voor jou in petto hebben dat ze alles uit de kast zullen halen om je zachtjes uitgedrukt te begeleiden op jouw pad. Ik ervaar het toch soms eerder als lichtelijke dwang.🤪

Ondertussen is de lichtelijke dwang die ik ervaar om mijn pad te blijven volgen van het liefdevolle type. Ik ben steeds blij met mijn opleidingen en de kennis die ik er op doe over de genialiteit van ons lichaam. Deze zachtaardigheid heb ik niet ervaren toen 7 jaar geleden iemand of iets de stekker uit het stopcontact trok van de batterij van mijn lichaam.

Van de ene minuut op de andere (dacht ik natuurlijk maar dat is niet zo. Je krijgt regelmatig signalen maar die negeer je want je bent toch sterk en je hebt toch geleerd om vooral nooit op te geven) weigerde mijn lichaam dienst. Op dat moment  kon ik geen enkel voordeel bedenken van een burn-out ondanks mijn positief ingestelde geest. Als ik er nu op terugkijk is dit het beste wat me kon overkomen.

Ik werd, op een redelijk drastische manier wel moet ik toegeven, 40 jaar terug gekatapulteerd in de tijd. Tot de dag dat ik moest kiezen voor een universitaire opleiding. In de humaniora heb ik Wetenschappen gestudeerd. Mijn eindwerk heb ik geschreven over DNA, genetica en erfelijkheidsleer. Begrippen als chromosomen, genen, aminozuren, eiwitten enz… waren dus 40 jaar geleden voor mij gekende materie. Ook het doorgeven van lichaamskenmerken en karakter eigenschappen van ouders op kinderen was voor mij een gekend proces.

En toen liep het fout.

Ik moest kiezen voor een universitaire opleiding en op dat moment was het feit dat ik kon meerijden met mijn neef die al met de wagen kon rijden, een substantieel groter voordeel dan mijn interesse. En voilà, ik verliet mijn pad voor een opleiding Toegepaste Economische Wetenschappen. In de naam kwam ook de term wetenschappen voor maar voor de rest was er geen enkele gelijkenis met biologische wetenschappen waar mijn interesse naartoe ging.

En dat heb ik deze driedaagse opleiding geweten. De biologie termen vlogen rond mijn oren waardoor ik enkel de grote lijnen heb geassimileerd maar details zullen voor een volgend leven zijn denk ik.

Voila, deze korte (🤪) inleiding om dan naadloos over te schakelen naar Saskia Bosman.

Saskia werd op haar zeventiende getriggerd door niks meer en niks minder dan onze pijnappelklier. En in plaats van haar pad te verlaten, bleef ze trouw aan haar nieuwsgierigheid dat na 45 jaar wel een passie mag genoemd worden. 45 jaar lang al doet Saskia onderzoek naar de rol die onze pijnappelklier speelt voor onze gezondheid. En je voelt al aan dat drie dagen veel te kort is om alle inzichten die Saskia vergaard heeft gedurende deze 45 jaar, met ons te delen.

En die drie dagen ga ik dan nog eens samenvatten in deze mail. 😅

En nu besef ik dat ik al veel geschreven heb, maar nog niet to the point ben gekomen.

Ik begin beter opnieuw denk ik.