DEEL 2: Over picknicken, zwemmen, bidden, rituelen

Klaar voor deel 2 van mijn verhaal over bidden en rituelen?

Vorige week vertelde ik o.a. over het avondritueel met mijn kleindochter Louise. Ik vertelde dat we dan een kaars aansteken (in ons geval een speciale kaars namelijk een kaars die ik op een fietstocht naar Scherpenheuvel kocht en waarop ons avondgebed gedrukt staat) en ons avondgebed samen opzeggen.

Na dat ritueel hoop ik steeds dat Louise ook als een blok in slaap valt maar dat is niet het geval. Ze vertelt dan nog honderduit over van alles en nog wat. Ze houdt me aan het lijntje, dat weet ik wel. Maar ik vind het altijd zoooooo schattig dat ze heel gemakkelijk mijn aandacht kan vasthouden.

Na ons kaarsjes ritueel begon ze afgelopen woensdag te vertellen over school. Ze vertelde dat ze in de klas elke morgen samen in een kring (een kring zorgt voor het veiligheidsgevoel) gaan zitten. Ze moeten hun voeten plat op de grond zetten (dit is een techniek om je energie te kunnen aarden), hun handen op hun knieën leggen (dit is een techniek om je energieveld te sluiten) en dat ze dan enkele minuten naar de kaars moeten kijken (dit is een techniek om je aandacht naar het hier en nu te brengen).

Na enkele minuten duidt de juf drie gelukzakken aan die de kaarsen mogen uitblazen. Met een grote grijns op haar gezicht vertelt ze dan dat dit de gelukzakken van de dag zijn. Ze beseft natuurlijk nog niet dat alle kinderen gelukzakken zijn. Want dergelijk ochtendritueel helpt de kinderen om hun zenuwstelsel te kalmeren. Waardoor ze ontprikkeld de dag op school kunnen starten.

Ze vertelde ook dat als zij (of klasgenoten) zich soms ongelukkig voelt en weent dat dan de juf haar op haar schoot neemt en dat ze dan samen ademhalingsoefeningen doen. Fysiek contact en ademhalen zijn super efficiënte technieken om je gevoelens te neutraliseren. Met neutraliseren bedoel ik dat je de zware lading die aan die verdrietige energie hangt, eraf haalt. Dit heeft als voordeel dat de lage frequenties van de energie gehaald worden zodat deze energie zich niet kan vastzetten in jouw lichaam. In het geval van verdriet, betekent dit dat als je de zware lading er niet afhaalt dat deze zware energie zich vastzet op je hart waardoor de kans bestaat dat je je onbewust gaat afsluiten van gevoelens. En als je niet goed kan voelen dan valt je kompas weg. En zonder kompas geraak je stilaan verdwaald in je leven.

Ze vertelde ook dat ze een gevoelswijzer hebben in de klas. En dat ze leren benoemen hoe ze zich voelen. Ze legde uit dat ze niet enkel blij of verdrietig mogen zeggen maar ook bang, moe, boos, verliefd, gek, opgewekt, ongeduldig, onrustig, zenuwachtig, ……

Ik vertelde dat aan mijn dochter. Ze beaamde dit. Ze hebben een hele week gewerkt rond “gevoelens”. Wat gevoelens zijn. Hoe ze er mee om dienen te gaan. Hoe ze elkaar kunnen helpen.

Zo hebben ze zelf een gevoelswijzer gemaakt waarop ze zelf hun gevoelens kunnen aanduiden. Ze hebben ook zelf een stress bal gemaakt met een ballon en met zand. Zo hebben ze geleerd dat als ze zich onrustig voelen dat ze in die bal mogen knijpen.

Ze hebben ook geleerd om hun talenten te leren benoemen en ook de talenten van andere kinderen te zien en te benoemen en een complimentjeniet uit de weg te gaan.

Zo kan Louise perfect benoemen wat zij goed kan en wat andere kindjes van haar klas (de namen weet ik niet meer exact en heb ik hier fictief gekozen) goed kunnen zoals:
– Jos kan goed alleen spelen
– Amélie kan goed tekenen
– Julien kan goed voetballen
– Matthias ruimt graag op
– Coralie is altijd zo grappig
– Stijn kan goed delen
– Brigitte kan goed vertellen
– Alisée is zo lief
……

Je kan begrijpen dat ik van dit gesprek super blij werd. Want al deze vaardigheden hebben we nodig om gezond ouder te worden. En met gezond bedoel ik dus ook mentaal en emotioneel veerkrachtig.

En deze vaardigheden leren ze aan aan kinderen. Eigenlijk zouden de ouders dit moeten aanleren zodat ze dit kunnen doorgeven aan hun kinderen. De rollen worden stilaan omgedraaid. Kinderen worden leraars voor hun ouders. Dat is natuurlijk de omgekeerde wereld.

Over de wisselwerking tussen ouders en hun kinderen krijg ik regelmatig vragen. Want als ouders willen we “het beste” voor onze kinderen. Maar wat is dat “het beste”? We zeggen zo graag dat we zorgzame ouders zijn. Maar wat is dat “zorgen voor?” En tot op welk punt wordt “zorgen voor” eerder het afnemen van hun zelfstandigheid en het beperken van hun recht op het maken van fouten waaruit ze kunnen leren?

Dit zijn alvast super boeiende onderwerpen voor een volgend Radiant Sannday Story.